eurosieroty

sindbad

Ola miała cztery latka, kiedy musiałam wyjechać do pracy do Anglii. W rodzinnym mieście nie mogłam znaleźć pracy, która gwarantowałaby dostatnie życie mojej córce. Nie chciałam więcej mówić jej, że nie mamy pieniędzy na tą czy inną zabawkę, że nie mogę jej kupić batonika...
Wiadomo z wiekiem potrzeby Oli miały się zwiększać. Praca na poczcie nie dawała mi też poczucia, że za moją wypłatę wyślę Olę na dodatkowy angielski, na basen czy na szkolną wycieczkę. Pragnęłam aby moje dziecko miało równe szanse, żeby niczego jej nie brakowało.

I tak nie miała już przecież ojca, o którym nie chce nawet wspominać. Odszedł od nas, kiedy Oli nie było jeszcze na świecie. Wyjechał gdzieś za granicę, więc niemożliwe stało się nawet ściągnięcie od niego alimentów. Ostatnio zaczęłam zalegać za prąd, za czynsz, przestałam dawać sobie radę. Nie miałam innego wyjścia musiałam zarobić na lepsze życie mojej Oli.

Sąsiadka zaproponowała, że zajmie się moją Olą

Przyjaźniłam się ze swoją sąsiadką, panią Mariolą, kobietą w średnim wieku, która nigdy nie mogła mieć dzieci, i uwielbiała moją córkę. To od niej pożyczałam pieniądze, choć nie wiedziałam jak za swoją pensję z poczty miałabym jej je oddać. Teraz nadarzyła się ku temu świetna okazja. Znajoma zaproponowała mi pracę w fabryce w Anglii, wiedziałam, że kiedy wrócę stamtąd uda mi się oddać dług pani Marioli i odłożyć trochę na kolejne lata.

Poza tym sąsiadka zaproponowała, że zajmie się moją Olą. Ufałam jej, poza tym nie miałam też innego wyjścia. Chciałam pojechać tylko na kilka miesięcy i pracować na dwie zmiany, jak miałabym jeszcze znaleźć czas na wychowywanie córki. Myślałam wówczas, że pani Mariola spadła mi z nieba. Jak bardzo się myliłam dowiedziałam się kilka miesięcy później.

W głowie miałam listę zabawek dla Oli, które kupie jej po powrocie

W Anglii odliczałam dni do powrotu. Praca była ciężka, ale liczyłam godziny i zarabiane pieniądze. W głowie miałam listę zabawek dla Oli, które kupie jej po powrocie. Nie przyszło mi łatwo zostawić moją córkę samą, tak bardzo płakała, kiedy się żegnałyśmy. Dzwoniłam do sąsiadki, ale prawie nigdy nie odbierała. Często okazywało się, że mała akurat śpi, albo bawi się na podwórku. Po dwóch miesiącach nie wytrzymałam tęsknoty za córką i postanowiłam przylecieć. Chciałam zrobić jej niespodziankę, kupiłam dla niej wielką lalkę, o której zawsze marzyła i udałam się do mieszkania sąsiadki.

„Ty mnie nie kochasz! Nie chcesz mnie!” – usłyszałam

Pani Mariola była bardzo zdziwiona, kiedy zobaczyła mnie w drzwiach. Odpowiedziała coś niezrozumiałego na przywitanie, zawołała małą. Ale córka stanęła za nią i bała się do mnie podejść. „Córeczko, to ja mama – powiedziałam- nie poznajesz mnie?”. Ola prawie nie drgnęła, stała wpatrzona we mnie i jakby się mnie bała. „Przypomniałaś sobie o dziecku? Wyjechałaś i zostawiłaś ją samą!” – usłyszałam od sąsiadki.
Zamurowało mnie. Przecież sama kilka miesięcy wcześniej namawiała mnie na wyjazd i zaoferowała, że zaopiekuj się dzieckiem. „Ty mnie nie kochasz! Nie chcesz mnie!” – usłyszałam. Nogi się pode mną ugięły, przed oczami zrobiło mi się ciemno. Zwabieni odgłosami awantury sąsiedzi pojawili się na klatce schodowej i powiedzieli mi, co pani Mariola naopowiadała moje córce.
Okazało się, że wmówiła jej, że już jej nie kocham i że już po nią nigdy nie wrócę, i że nawet nie chce do niej dzwonić. Zabrałam córkę i wróciłyśmy do naszego domu. Już nigdy nie zostawię jej nikomu pod opiekę, za żadne pieniądze... [link widoczny dla zalogowanych]
historia jakich wiele zastanawiam sie ile dzieci od maja jak niemcy i austria otworzą granice doświadczy tego smaku goryczy rozstania..?

adsenior

A ja nie za bardzo jestem zdziwiony postępowaniem "dobrej" sąsiadki! Przypuszczam, że jest to osoba bezdzietna i myślała, że będzie miała "córkę", bez ceregieli adaptacyjnych. Jeżeli już samotna matka musi wyjechać sama, gdyż warunki materialne ją do tego zmuszają, to może zostawić swoje dziecko pod opieką swoich rodziców, najlepiej, lub swojego rodzeństwa.

Peggy

Niemcy otworzą granice a z pracą w Niemczech też nie jest tak super kolorowo.
Wczoraj na temat wyjazdu tam do dobrej pracy (nawet jeśli chodzi o fabrykę) jest potrzebna bardzo dobra znajomość języka, więc samo otwarcie granic niewiele da. Chyba, że ktoś wyjedzie do innej pracy.

Znam ból takiego rozstania jeśli ktoś zostawia dziecko samo. Co prawda dziewczynka ta jest strasznie mała. matka nie powinna robić czegoś takiego. Z resztą i tak dobrze, że skończyło się to tylko w ten sposób, bo jakby sąsiadka dobrze wykombinowała, matka mogłaby zostać pozbawiona praw rodzicielskich.

Ale dziwię się tej kobiecie. Nie wiem czy potrafiłabym zostawić dziecko małe u obcej osoby. Rozumiem mama, siostra, nawet kuzynka. ALe sąsiadka?? Chyba na to bym się nie odważyła.

Fading Away

Peggy

Ale ja nie mówiłam o pracy na truskawkach czy budowach.
Chodziło mi raczej o pracę taką, która by mogła być pracą dłuższą. Moja kuzynka mieszkając tam 5 lat nie może znaleźć odpowiedniej pracy, jedynie coś tam w swoim interesie. I chyba najlepiej na tym wychodzi. Nie wiem w sumie.
Co do pracy przy truskawkach czy też innych owocach czy warzywach, to sama się cały czas zastanawiam nad taką. Nagrany namiar jest, znajomi jeżdżą, teraz tylko czekać na wolne miejsca... Ale właśnie jest ale. Jak zawsze. Wiem, że temat nie o tym, bo nie zostawiłabym dziecka w domu, ale jednak od tej decyzji zależy wszystko tak naprawdę.

Fading Away

Jesli Ci na tym zalezy to moze nie warto jechac zwlaszcza,ze masz prace tutaj,ktora chyba lubisz.

Jesli bylabys na miejscu tej kobiety to bys nie wyjechala? Nie mowiac tu o zostawieniu dziecka sasiadzce tylko moze komus z rodziny.

Peggy

Na miejscu tej kobiety myślałabym przede wszystkim o dziecku. Nie zostawiłabym dziecka samego. Kiedy ja byłam mała przeżywałam strasznie rozstania z mamą. Nie wyobrażam sobie żeby mnie zostawiła na dwa miesiące. nawet kosztem tych zabawek. dziecko uwierzy we wszystko co się jemu powie. A jeśli juz, to wyjechałabym zostawiając dziecko u siostry, matki albo kogoś innego z rodziny.
Nie ma mowy o obcej osobie.

A mi zależy na wyjeździe i na zostaniu tutaj.
Pracę mam, ale zawsze po powrocie mogę do niej wrócić. A jakiś czas niby nie jest długi ale może się odbić na czymś tutaj...
Nie wiem. Pomyślę innym razem. mam jeszcze czasu trochę.

Fading Away

Siostra jak byla mala lezala w szpitalu w Warszawie,ogolnie mieszkamy w dalszych okolicach Rzeszowa wiec kilkanascie lat temu nie bylo nawet tyle pieniedzy zeby czesto do niej jezdzic. Dosc dlugo lezala, i do pielegniarki zaczela mowic 'Mamo'... Teraz sie z tego smieja ale wtedy mamie napewno nie bylo do smiechu..
Kazdy kto zostawia dziecko mysli tylko o tych zabawkach. Najwazniejszy jest czas spedzony z tym dzieckiem, zabawkami nie przekupia.

martin

Pozdrawiam , pozwolę sobie wträcic trzy grosze na temat emigracji za chlebem .
Jestem pewien ze nikt nie wyjezdrza z kraju za zarobkiem z czystej przyjemności , lecz sytuacja rodzinna , finansowa go do tego zmusiła.
Jestem juz spory kawalek czasu z dala od domu , i czego się dorobiłem to samotnosc , rozpad rodziny .
Wiele by mozna bylo pisać na ten temat , lecz mysle ze to nic nie zmieni , bo każde historie sä inne .
Musze powiedzieć ze ocena takich przezyc jest nieraz nie zrozumiała przez osoby które tego nie przezyly , niesprawiedliwa i nieraz stawi osobę opowiadajäcä w świetle nie korzystnym.
Dlatego nie bede się rozpisywał nad swym losem , lecz powiem ze rozumie tragedie związane z Emigracją .
Nieraz nie warte pieniądze zarobione na obczyźnie tragedii jaka się rozgrywa domach rodzinnych , rozwody , utrata rodziny , dzieci , wrogosc , nienawisc i inne zle ludzkie przywary dawajä znac o sobie .
Taka jest cena w wiekszosci rodzin za "polepszeniem "sobie zycia i rodzinie:
Ale były i sä rodziny ze wszystko się powiodło pozytywnie , i aby takich rodzin i ludzi bylo jak najwięcej , zycze z serca.

Peggy

martin

Peggy

Nie wiem czym się kieruje ta osoba, ale wiem, że nie może się doczekać wyjazdu stąd do pracy kiedy zjeżdża do Polski jak i nie może się doczekać powrotu do Polski kiedy pracuje tam.
Też tego zrozumieć nie mogę, ale widocznie tak łatwiej przetrwać życie. Nie wiem.

martin

Ach teraz zaskoczyłem , tu pewnie chodzi o to że jak sie jest w Polsce do ciągnie na obczyznę , i odwrotnie ,z obczyzny ciągnie do Polski.

Jest naprawdę duzy problem , bo człowiek sie martwi zawsze o to ,nad czym stracili opiekę, to tylko świadczy dobrze o ludziach i ich obowiäzkowosci, lecz na dluzszä metę nie da sie siedzieć na dwóch krzesłach.