Od Mieszka do wspolczesnosci

martin

To sa juz lata jak chodziłem do szkoly , lecz zawsze fascynowała mnie historia Polski i budowa tegoż kraju , podgryzanego nie tylko z każdej strony przez sasiadow , byli także "gości z za morza .

Siedziby władzy i stolice Polski

GIECZ
(gród stołeczny od 860 z przerwami do 1038 roku) - wieś w województwie wielkopolskim położona nad rzeką Moskawą - 25 km od Gniezna i 30 km od Poznania. Jeden z najstarszych ośrodków związanych z początkami państwa polskiego. Prawdopodobna siedziba rodowa pierwszych Piastów. Ok. IX wieku - twierdza na planie okręgu, rozbudowana na początku X wieku, stała się dwuczłonową fortecą z wydzieloną częścią książęcą i silnym garnizonem wojów. Giecz zlokalizowany na przecięciu szlaków handlowych łączących Europę Zachodnią ze Wschodnią, oraz kraje basenu Morza Śródziemnego z Bałtykiem, prawdopodobnie był miejscem, skąd Piastowie kierowali podbojem grodów innych Polan. Forteca miała również za zadanie bronić od południa dostępu do ziem wczesnopiastowskiego państwa polskiego. W 1038 roku, wykorzystując panujące bezkrólewie, książę czeski Brzetysław I najechał zbrojnie Polskę paląc i rabując ogromne bogactwa. Załoga Giecza poddała się, nie stawiając oporu. Mieszkańcy grodu i okolicznych osad (głównie rzemieślnicy), zostali uprowadzeni do Czech, zaś sam gród spalony. Giecz na zawsze utracił funkcję stołeczną.

POZNAŃ (940-1039) - prawdopodobnie miejsce chrztu Mieszka I w 966 roku. Od 968 siedziba Jordana, pierwszego biskupa Polski. Funkcje stołeczne gród pełnił do 1039, gdy został - wraz z innymi miastami Wielkopolski i Śląska - splądrowany i spalony przez księcia czeskiego Brzetysława I

GNIEZNO (940-1039) - od końca VIII wieku, obronny zespół osadniczy Polan. Rozbudowany i zmodernizowany za czasów Mieszka I stał się siedzibą pierwszych władców, jako główny gród państwa Polan. W X wieku Gniezno stanowiło jeden z grodów stołecznych, obok m.in. Ostrowa Lednickiego, Poznania i Giecza (grodów stołecznych, czyli miejsce gdzie wzniesiono tzw. palatia książęce było kilka, lecz zgodnie z dokumentem "Dagome iudex" z ok. 991, formalną stolicą państwa polskiego było Gniezno). W 1000 roku odbył się w Gnieźnie zjazd, w którym uczestniczył Bolesław I Chrobry i cesarz rzymsko-niemiecki Otton III (władca niemiecki z dynastii Ludolfingów). W 1025 w Gnieźnie miała miejsce koronacja Bolesława Chrobrego na króla Polski. W 1038 roku miasto najechał książę czeski Brzetysław I, paląc i grabiąc mienie. Na skutek tych wydarzeń Kazimierz Odnowiciel następca Miesza II Lamberta, przeniósł stolicę do Krakowa.

* * * Palatium - nazwa używana dla określenia starożytnego lub średniowiecznego głównego budynku zamku, pałacu

KRAKÓW (ok. 1040-1079) - złupiona i spalona Wielkopolska oraz zniszczone siedziby biskupie w Poznaniu i Kruszwicy sprawiły, że Kazimierz Odnowiciel zdecydował przenieść stolicę do Krakowa. Kraków pozostaje grodem stołecznym do 11 kwietnia 1079 roku, czyli do chwili ucieczki następcy Odnowiciela, Bolesława II Śmiałego na Węgry. Ucieczka związana z zabójstwem biskupa Stanisława oraz buntem możnych przeciw prowadzonej polityce Śmiałego.

PŁOCK (1079-1138) - po ucieczce Bolesława II Śmiałego, tron Polski obejmuje Władysław I Herman a Płock zostaje stolicą Polski. Herman rządzi do 1102 roku. Po jego śmierci rządy obejmuje urodzony w Płocku (20 sierpnia 1086 roku) - Bolesław III Krzywousty, który sprawuje władzę do roku 1138. Zgodnie z testamentem Śmiałego kraj zostaje podzielony na dzielnice. Płock staje się stolicą dzielnicy mazowieckiej i siedzibą książąt mazowieckich.

KRAKÓW (1138-1290) - siedziba księcia seniora (Małopolska) w okresie rozbicia dzielnicowego. Z czasem książęta krakowscy utracili zwierzchnictwo nad innymi władcami dzielnic. W 1241 miasto zostało zniszczone podczas najazdu tatarskiego.

POZNAŃ (1290-1296) - gród stołeczny w okresie gdy Przemysł II w 1290 roku na mocy testamentu księcia wrocławskiego Henryka IV Prawego, objął księstwo krakowskie, które połączył z Wielkopolską. Nie mając poparcia możnych, ustąpił Małopolskę na rzecz Przemyślidy. Jednak w sojuszu z Władysławem Łokietkiem i Kazimierzem łęczyckim a także zgodnie z ustaleniami układu kępińskiego z 1282, gdy po śmierci Mściwoja II objął Pomorze Gdańskie, na tyle wzmocnił swoją pozycję, że umożliwiło to koronację na króla Polski w dniu 26 czerwca 1295 roku. Dziewięć miesięcy później, 8 lutego 1296 Przemysł II został zamordowany podczas nieudanej próby porwania, inspirowanej przez margrabiów brandenburskich

KRAKÓW (1296 do ok. 1609) - zgon w czerwcu 1290 roku Henryka IV Prawego, umożliwił księciu czeskiemu ubieganie się - a wobec braku poparcia ze strony krakowskich możnych dla Przemysła II - objęcie tronu krakowskiego. W 1296 śmierć największego konkurenta - zamordowanego, króla Polski Przemysła II - umożliwiła Wacławowi prowadzenie skuteczniejszej polityki nakierowanej na zdobycie korony Polski a Kraków stał się ponownie pierwszym grodem stołecznym. Po unii polsko-litewskiej (1386) i po powstaniu Rzeczypospolitej Obojga Narodów (1569), Kraków znalazł się na uboczu wielkiego państwa. Sejmy i elekcje nowych monarchów odbywały się pod Warszawą, położoną mniej więcej w połowie drogi między stolicami Korony i Litwy. Od 1596 rozpoczął się proces przenoszenia dworu królewskiego Zygmunta III Wazy z Krakowa do Warszawy, który zakończono w 1611 roku. Co do Krakowa nie miał miejsca żaden akt formalnego przeniesienia stolicy. Katedra na Wawelu pozostała miejscem koronacji oraz pochówku królów Polski - miasto nadal było stołeczne i królewskie do 1795 roku (III rozbiór Polski)

ŁOWICZ - od roku 1572, po śmierci Zygmunta Augusta (okres bezkrólewia), miasto pełni funkcję drugiej stolicy Rzeczypospolitej, jako siedziba prymasa Polski, który w okresie bezkrólewia zwyczajowo wybierany był królem tymczasowym (Interrex)

WARSZAWA (od ok. 1596-1795) - miasto pełniło funkcje stołeczne już od 1413 roku, kiedy to przeniesiono tu z Płocka stolicę Księstwa Mazowieckiego. W roku 1596 Zygmunt III Waza zapoczątkował wyjazdy dworu królewskiego z Krakowa do Warszawy, by ok. roku 1611 osiąść w przebudowanym i przystosowanym do pełnienia funkcji publicznych warszawskim Zamku Królewskim - dawnej rezydencji książąt mazowieckich, w XVI wieku królowej Bony żony Zygmunta I a następnie rezydencji Zygmunta Augusta. Na długie lata zamek stał się siedzibą władz I Rzeczypospolitej: króla i Sejmu aż do roku 1795, czyli III rozbioru Polski. Wtedy to miasto znalazło się pod zaborem pruskim (1795-1806).

WARSZAWA (1807-1815) - stolica Księstwa Warszawskiego, utworzonego przez cesarza Francji Napoleona I, na mocy traktatów pokojowych podpisanych 7 i 9 lipca 1807 w Tylży z Imperium Rosyjskim i Królestwem Prus. W skład Księstwa wchodziły ziemie drugiego i trzeciego zaboru pruskiego. W 1809 roku Księstwo zostało powiększone o ziemie austriackie trzeciego zaboru. W stolicy przebywał stały rezydent Francji, kontrolujący polskie władze.

WARSZAWA (1815-1915) - stolica Królestwa Polskiego (Kongresowego), utworzonego na części terenów Księstwa Warszawskiego, na mocy traktatu rosyjsko-austriacko-pruskiego, zawartego 3 maja 1815 roku. Było to państwo o ograniczonej autonomii pozostające w unii personalnej z Imperium Rosyjskim. Warszawa - stolica Kongresówki - była prężnym ośrodkiem ruchów niepodległościowych w latach 1830-31 i 1861-64 oraz rewolucyjnych m.in. w 1905. Od 1915 roku (po wybuchu I wojny światowej) Królestwo podzielone na okupacyjne Generalne Gubernatorstwa było pod rządami niemieckimi i austro-węgierskimi.

WARSZAWA (1916-1918) - funkcja stołeczna. Po uniezależnieniu obszaru Królestwa Polskiego od carskiej Rosji, w efekcie austriacko-niemieckiej konferencji, 5 listopada 1916 roku miała miejsce wspólna proklamacja cesarzów Niemiec i Austrii oraz króla Węgier utworzenia Regencyjnego Królestwa Polskiego, bez określenia jego granic. Królestwo zależne od II Rzeszy Niemieckiej i Austro-Węgier było tylko pozornym sojusznikiem państw centralnych i tak naprawdę nie zaistniało. Niemniej tworzone struktury stały się zalążkiem przyszłej, niepodległej II Rzeczpospolitej. Od 27 października 1917 zwierzchnią władzą państwową w Królestwie była powołana przez władze okupacyjne Rada Regencyjna, w której skład weszli arcybiskup warszawski Aleksander Kakowski, książę Zdzisław Lubomirski oraz Józef Ostrowski

WARSZAWA (1918-1939) - stolica Polski. Po zakończeniu działań wojennych w Europie, państwa Ententy przyjęły program prezydenta Stanów Zjednoczonych Woodrowa Wilsona (14 punktów), który stał się podstawą traktatu wersalskiego. Punk 13 programu dotyczył planu utworzenia niepodległego państwa polskiego. Za początek II Rzeczypospolitej przyjmuje się dzień 11 listopada 1918 roku, kiedy to Józef Piłsudski przejął władzę wojskową z rąk Rady Regencyjnej w Warszawie. Trzy dni później (14 listopada), jako Tymczasowy Naczelnik Państwa objął również władzę cywilną a Rada Regencyjna jak i Tymczasowy Rząd Ludowy Republiki Polskiej rozwiązały się. Dwadzieścia lat później, 28 września 1939, po zbrojnej agresji na Polskę, III Rzesza i ZSRR zawarły w Moskwie pakt o niemiecko-sowieckiej linii granicznej na okupowanych terenach Polski. Pakt ten obowiązywał do 22 czerwca 1941 - czyli dnia ataku III Rzeszy na ZSRR

LUBLIN (1944-1945) - 22 lipca 1944 roku Radio Moskwa nadało komunikat, że w wyzwolonym przez Armię Czerwoną Chełmie powstał Polski Komitet Wyzwolenia Narodowego (PKWN). W rzeczywistości dopiero 27 lipca 1944 roku wojska radzieckie wkraczające do Lublina przywiozły ze sobą ten tymczasowy organ władzy wykonawczej, powołany w Moskwie i pod polityczną kontrolą Stalina. Tego samego dnia Edward Osóbka-Morawski jako przedstawiciel PKWN podpisał w Moskwie porozumienie o polsko-radzieckiej granicy, zrzekając się w imieniu Polski praw do Kresów Wschodnich położonych na wschód od Linii Curzona. PKWN działał od 21 lipca 1944 roku do 31 grudnia 1944, na obszarze wyzwalanym spod okupacji niemieckiej - pomiędzy przesuwającą się linią frontu sowiecko-niemieckiego a Linią Curzona. Lublin przez 164 dni był stolicą Polski.

ŁÓDŹ (1945) - 19 stycznia 1945 roku w ramach operacji wiślańsko-odrzańskiej, wojska Armii Czerwonej zdobyły Łódź. Małe zniszczenia i centralne położenie miasta w nowych granicach Polski, przy prawie całkowitym zniszczeniu Warszawy spowodowały, że Łódź pełniła tymczasową funkcję stolicy Polski.

WARSZAWA - (od 1945 roku) - 5 listopada 1944, odbył się w Lublinie pierwszy zjazd Stowarzyszenia Architektów Rzeczypospolitej Polskiej, Architekci podjęli uchwałę, którą w piśmie przesłano do Biura Planowania i Odbudowy - o konieczności odtworzenia Warszawy. 3 stycznia 1945 roku zapadła decyzja o stołeczności miasta. 17 stycznia 1945 roku w ramach operacji wiślańsko-odrzańskiej Warszawa została wyzwolona. Zaraz po wyzwoleniu Biuro Planowania przy Rządzie Tymczasowym wysłało do miasta grupę "Warszawa", której zadaniem było oszacowanie zniszczeń. 14 lutego 1945 na mocy dekretu Krajowej Rady Narodowej powołano BOS - Biuro Odbudowy Stolicy. 7 marca 1945 roku BOS przedstawił plan odbudowy. W roku 1952 na mocy Konstytucji Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, Warszawa po raz pierwszy formalnie, została ustanowiona stolicą Polski.

martin

Wedrowki i siedziby slowian .

[link widoczny dla zalogowanych]

martin

Najlepszym rozwiązaniem będzie jeśli kazdy sam otworzy sobie stronę i przeczyta na temat historii Polski i zobaczy mapy jak się rozrastała lub zmienialy granice w takim czy innym okresie istnienia Polski rządzonej przez patriotów jak i szubrawców i zdrajców

[link widoczny dla zalogowanych]

martin

O tych grabieżach nie powinno się nigdy zapomnieć i wszystkie dobra powinny wrocic do Polski

GRABIEŻ POLSKICH DÓBR KULTURY W CZASIE II WOJNY ŚWIATOWEJ
[ źródło: Wikipedia ]

Przygotowania do grabieży dóbr kultury rozpoczęte zostały w Niemczech jeszcze przed wybuchem działań wojennych i agresją na Polskę w 1939 roku. Plan systematycznej grabieży państwowych i prywatnych zbiorów sztuki, których spisy zostały sporządzone przez niemieckich historyków sztuki na podstawie naukowych kontaktów przedwojennych i częstych wizyt w muzeach i kolekcjach polskich, został zrealizowany poprzez powołanie kilku organizacji, które 1 września 1939 roku przekroczyły granice Polski razem z regularną armią niemiecką.

Można wyodrębnić trzy zasadnicze okresy nasilenia grabieży:
1939-1940 - okres zajmowania ziem polskich;
1942-1943 - okres grabież mienia Żydów polskich podczas likwidacji głównych gett;
1944-1945 - wycofywania się pobitych wojsk niemieckich z Polski.

Po zakończeniu kampanii wrześniowej grabież dzieł sztuki, konfiskat oraz tysięcy zwykłych rabunków (dokonywanych odrębnie przez wojsko i funkcjonariuszy nazistowskich) została usankcjonowana odpowiednimi przepisami prawnymi okupanta, łamiącymi ustalenia IV KONWENCJI HASKIEJ (1907) zakazującej takich praktyk. Grabież ta była realizowana przez specjalnie utworzone do tego celu organy.
Ocenę i procedurę rabunku zabytków kultury polskich z muzeów, bibliotek, zamków, dworów i mieszkań prywatnych prowadziły instytucje SS-Ahnenerbe (w ramach Einsatzgruppen), Haupttreuhandstelle Ost (HTO), oraz ekipy rzeczoznawców, niemieckich historyków sztuki, ekspertów i kustoszy z SS-Kommando Paulsen (pod kierownictwem profesora prehistorii Petera Paulsena). Działania tych organizacji koordynował minister Rzeszy Arthur Seyss-Inquart oraz Otto Wächter (w zastępstwie Seyss-Inquarta).

Wszelkie najważniejsze ustalenia i rozkazy rozpoczęły się od ustnego polecenia Hermanna Göringa, który chciał uporządkować ten początkowo chaotyczny proceder. Na ich mocy utworzono sieć centralnych magazynów: w Warszawie (Muzeum Narodowe w Warszawie i Muzeum Wilanowskie) oraz Krakowie (Biblioteka Jagiellońska). Proceder rabunku usankcjonował Hans Frank rozporządzeniem "o zajęciu przedmiotów sztuki" z dnia 16 grudnia 1939, ustanawiając dziewięcioosobowy sztab pod kierownictwem specjalnego pełnomocnika do "zabezpieczenia" dzieł sztuki i dóbr kultury w Generalnym Gubernatorstwie, SS-Hauptsturmführera dr Kajetana Mühlmanna (mianowany przez Göringa i realizujący bezpośrednio jego wcześniejsze wytyczne).

Polskie zbiory dzieł sztuki i zabytki wywożono do Rzeszy. W ciągu pierwszych 6 miesięcy okupacji niemieckiej ograbiono Generalne Gubernatorstwo z dzieł sztuki niemalże całkowicie. Hans Frank w końcu 1942 raportował o "zabezpieczeniu" 90% polskich zbiorów sztuki i kolekcji. Ołtarz Wita Stwosza z Krakowa wywieziono do Norymbergii. Najcenniejsze eksponaty, w tym obrazy autorstwa Rafaela, Rembrandta i Leonardo da Vinci z Muzeum Narodowego, zbiory wojskowe z Muzeum Wojska oraz warszawskiej Zachęty wywieziono do Rzeszy w ostatnim kwartale 1939 roku. Wybrane eksponaty wstawiano także do siedzib nazistowskich dygnitarzy. Przedmioty zabytkowe z Zamku Królewskiego w Warszawie znalazły się w Muzeum Drezdeńskim. Adolf Hitler otrzymał w prezencie polską kolekcję 30 rysunków Albrechta Dürera z kolekcji Lubomirskich i Czartoryskich, zagrabionych ze Lwowa (po wojnie rysunki Dürera zostały odnalezione przez Amerykanów i bezprawnie wydane w prywatne ręce, po czym sprzedane na licytacji w Szwajcarii, mimo że w świetle prawa były własnością publiczną, zapisaną muzeum lwowskiemu.).

Zbiory wywożono do Linzu, Wrocławia, zamku Streiersberg (większość kolekcji Lanckorońskich), Bad Aussee. Do Neuhaus w Bawarii wywieziono dzieła malarskie m.in. słynną Damę z łasiczką Leonarda da Vinci i Pejzaż Rembrandta (przedmioty te wywiózł ze sobą Hans Frank uciekając w styczniu 1945 z GG do Rzeszy). Grabież dotyczyła także bibliotek i archiwów, m.in. zbiory tzw. Gabinetu Rycin wywieziono z Biblioteki Uniwersytetu Warszawskiego w 1939 roku, a także 4 tys. zabytkowych rękopisów. Zbiory biblioteki judaistycznej i biblioteki sejmowej w Warszawie trafiły w listopadzie 1939 do RSHA w Berlinie. Z Biblioteki Zamoyskich wywieziono unikatowy, najstarszy dokument słowiański Codex Suprasliensis. Nieliczne tylko dzieła ocalały, m.in. arrasy wawelskie wywiezione w 1939 za granicę, a obraz Jana Matejki "Bitwa pod Grunwaldem" ewakuowano z warszawskiej Zachęty do Lublina we wrześniu 1939, gdzie znajdował się w ukryciu wraz z innymi cennymi dziełami do 1945 roku.

W 1940 roku Niemcy podarowali hiszpańskim katolikom 3 wagony kościelnych kielichów, obrazów i ornatów w tzw. darze niemieckich katolików. Darem tym Niemcy starały się zachęcić Hiszpanię do udziału w wojnie u boku Hitlera. Dary te składały się z dzieł sztuki zrabowanych w polskich i czeskich kościołach.
Ostateczny raport (autorstwa dr Kajetana Mühlmanna) zawierający 80 stron i fotografie zagrabionych polskich dzieł sztuki wraz z dokumentacją, przedstawiono Göringowi w połowie 1943.
Pod koniec okupacji, w czasie wycofywania się z Polski armii niemieckiej (ponoszącej dotkliwe porażki militarne na froncie wschodnim), konfiskaty te przybrały postać masowej grabieży.
W 1946 Międzynarodowy Trybunał Wojskowy w Norymberdze uznał proceder grabieży dóbr kulturalnych, majątku i niszczenie skarbów kultury narodowej za jedną ze zbrodni niemieckich w okupowanej w latach 1939-1945 Polsce.

Zagrabione w Polsce zabytki oraz dzieła sztuki zostały rozproszone i obecnie znajdują się na całym świecie; w Niemczech, Rosji, Stanach Zjednoczonych, Wielkiej Brytanii, a nawet w Turkmenistanie.

Odzyskiwaniem zrabowanych obrazów, rzeźb i ksiąg zajmuje się zespół ds. rewindykacji dóbr kultury w Ministerstwie Spraw Zagranicznych. Corocznie udaje się mu odzyskać zaledwie trzy, cztery obiekty. Mimo starań zespołu oraz zaangażowania polskich służb dyplomatycznych do Polski powrócił jedynie niewielki procent zrabowanych dzieł sztuki.

Pod auspicjami Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego Anna Zimecka ze Stowarzyszenia Komunikacji Marketingowej SAR zainicjowała nowy projekt internetowego muzeum, prezentującego wszystkie utracone podczas II Wojny Światowej przez Polskę dzieła sztuki. Siedzibą Muzeum Utraconego będzie wirtualna kopia zniszczonego w czasie II Wojny Światowej zabytku Warszawy o wybitnych walorach architektonicznych i kulturowych - prawdopodobnie będzie to pałac Brühla lub pałac Saski. Pierwsza odsłona MUZEUM UTRACONEGO w Internecie miała miejsce w czasie Nocy Muzeów w 2010.

STRATY MATERIALNE POLSKI W CZASIE II WOJNY ŚWIATOWEJ

Powojenne szacunki utraconych przez Polskę dzieł sztuki i wywiezionych przez okupanta niemieckiego (obejmujące tylko zbiory udokumentowane), wskazują na ubytek ok. 2,8 tys. obrazów znanych europejskich szkół malarskich, 11 tys. obrazów autorstwa malarzy polskich, 1,4 tys. wartościowych rzeźb, 15 mln książek z różnych okresów, 75 tys. rękopisów, 22 tys. starodruków, 25 tys. map zabytkowych, 300 tys. grafik, 50 tys. rękopisów muzealnych, 26 tys. bibliotek szkolnych, 4,5 tys. bibliotek oświatowych i 1 tys. bibliotek naukowych (łączne straty bibliotek wyniosły ok. 22 000 000 woluminów), oraz wiele innych nieudokumentowanych eksponatów i przedmiotów wartościowych (m.in. 5 tys. dzwonów kościelnych).

Ogółem, okupant niemiecki dokonał w okupowanej Polsce rabunku ok. 516 000 pojedynczych dzieł sztuki, o wartości szacunkowej 11,14 miliardów dolarów (według kursu z 2001). Wszystkie formalne wnioski o zwrot dzieł sztuki zakończyły się ich pozytywnym rozpatrzeniem.

Dużym problemem jest oszacowanie dzieł sztuki wywiezionych z Polski przez Rosjan podczas i po II Wojnie Światowej.

[link widoczny dla zalogowanych]

sindbad

powiem szczerza jak czytam ze coś się dostosowuje do standardów unijnych to wiem ze zostało dla nich to sprzedany...cena jaką zapłacą polacy za kilka lat uwłaczy ich godności i zagrozi bezpieczeństwu narodowemu,ale to kielich który jest na ten czas do połowu pusty...