Słowo Boże, na każdy dzień.

adsenior · Wysłany: Wto 5 05:26, 14 Mar 2017 Temat postu:

(Ez 18,31)
Odrzućcie od siebie wszystkie grzechy, i utwórzcie sobie nowe serce i nowego ducha.

(Mt 23,1-12)
Jezus przemówił do tłumów i do swych uczniów tymi słowami: Na katedrze Mojżesza zasiedli uczeni w Piśmie i faryzeusze. Czyńcie więc i zachowujcie wszystko, co wam polecą, lecz uczynków ich nie naśladujcie. Mówią bowiem, ale sami nie czynią. Wiążą ciężary wielkie i nie do uniesienia i kładą je ludziom na ramiona, lecz sami palcem ruszyć ich nie chcą. Wszystkie swe uczynki spełniają w tym celu, żeby się ludziom pokazać. Rozszerzają swoje filakterie i wydłużają frędzle u płaszczów. Lubią zaszczytne miejsca na ucztach i pierwsze krzesła w synagogach. Chcą, by ich pozdrawiano na rynkach i żeby ludzie nazywali ich Rabbi. Otóż wy nie pozwalajcie nazywać się Rabbi, albowiem jeden jest wasz Nauczyciel, a wy wszyscy braćmi jesteście. Nikogo też na ziemi nie nazywajcie waszym ojcem; jeden bowiem jest Ojciec wasz, Ten w niebie. Nie chciejcie również, żeby was nazywano mistrzami, bo jeden jest tylko wasz Mistrz, Chrystus. Największy z was niech będzie waszym sługą. Kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się poniża, będzie wywyższony.

Komentarz

Bóg jest realistą. Wie, że powtarzane grzechy wikłają nas w niewolę. Zwłaszcza gdy towarzyszy im niefrasobliwość. Z drugiej strony, determinacja w trosce o dobro staje się zaprawianiem w sprawiedliwości. Nie jest to jednak sprawiedliwość w ludzkich oczach, otoczona pochwałami i religijnym prestiżem. A tym bardziej nie służy ona wywyższaniu się i nie rości sobie prawa do ustawiania innych ludzi. Jeden tylko jest sprawiedliwy i usprawiedliwiający - sam Bóg.

Wojciech Jędrzejewski OP,

adsenior · Wysłany: Śro 3 03:06, 15 Mar 2017 Temat postu:

(J 8,12b)
Ja jestem światłością świata. Kto idzie za Mną, będzie miał światło życia.

(Mt 20,17-2 Cool

Mając udać się do Jerozolimy, Jezus wziął osobno Dwunastu i w drodze rzekł do nich: Oto idziemy do Jerozolimy: tam Syn Człowieczy zostanie wydany arcykapłanom i uczonym w Piśmie. Oni skażą Go na śmierć i wydadzą Go poganom na wyszydzenie, ubiczowanie i ukrzyżowanie; a trzeciego dnia zmartwychwstanie. Wtedy podeszła do Niego matka synów Zebedeusza ze swoimi synami i oddając Mu pokłon, o coś Go prosiła. On ją zapytał: Czego pragniesz? Rzekła Mu: Powiedz, żeby ci dwaj moi synowie zasiedli w Twoim królestwie jeden po prawej, a drugi po lewej Twej stronie. Odpowiadając Jezus rzekł: Nie wiecie, o co prosicie. Czy możecie pić kielich, który Ja mam pić? Odpowiedzieli Mu: Możemy. On rzekł do nich: Kielich mój pić będziecie. Nie do Mnie jednak należy dać miejsce po mojej stronie prawej i lewej, ale [dostanie się ono] tym, dla których mój Ojciec je przygotował. Gdy dziesięciu [pozostałych] to usłyszało, oburzyli się na tych dwóch braci. A Jezus przywołał ich do siebie i rzekł: Wiecie, że władcy narodów uciskają je, a wielcy dają im odczuć swą władzę. Nie tak będzie u was. Lecz kto by między wami chciał stać się wielkim, niech będzie waszym sługą. A kto by chciał być pierwszym między wami, niech będzie niewolnikiem waszym, na wzór Syna Człowieczego, który nie przyszedł, aby Mu służono, lecz aby służyć i dać swoje życie na okup za wielu.

Komentarz

Od dzieciństwa życie uczy nas, że trzeba się o siebie zatroszczyć. Warto mieć wpływowych znajomych. Egzamin egzaminem, ale lepiej wszystko wcześniej pozałatwiać. Uczymy się kontrolować życie i nie ufać nikomu poza sobą. Czasem, jak matce synów Zebedeusza, zdarza się nam coś "załatwiać" z Bogiem i zupełnie Go nie słuchać. Nic dziwnego, słyszymy tylko siebie. A to właśnie ze słuchania Boga rodzi się pełna zaufania relacja, która pozwala mówić: "W Twoim ręku są moje losy".

O. Wojciech Czwichocki OP,

adsenior · Wysłany: Czw 5 05:16, 16 Mar 2017 Temat postu:

(Łk 8,15)
Błogosławieni, którzy w sercu dobrym i szlachetnym zatrzymują słowo Boże i wydają owoc przez swą wytrwałość.

(Łk 16,19-31)
Jezus powiedział do faruzeuszów: Żył pewien człowiek bogaty, który ubierał się w purpurę i bisior i dzień w dzień świetnie się bawił. U bramy jego pałacu leżał żebrak okryty wrzodami, imieniem Łazarz. Pragnął on nasycić się odpadkami ze stołu bogacza; nadto i psy przychodziły i lizały jego wrzody. Umarł żebrak, i aniołowie zanieśli go na łono Abrahama. Umarł także bogacz i został pogrzebany. Gdy w Otchłani, pogrążony w mękach, podniósł oczy, ujrzał z daleka Abrahama i Łazarza na jego łonie. I zawołał: Ojcze Abrahamie, ulituj się nade mną i poślij Łazarza; niech koniec swego palca umoczy w wodzie i ochłodzi mój język, bo strasznie cierpię w tym płomieniu. Lecz Abraham odrzekł: Wspomnij, synu, że za życia otrzymałeś swoje dobra, a Łazarz przeciwnie, niedolę; teraz on tu doznaje pociechy, a ty męki cierpisz. A prócz tego między nami a wami zionie ogromna przepaść, tak że nikt, choćby chciał, stąd do was przejść nie może ani stamtąd do nas się przedostać. Tamten rzekł: Proszę cię więc, ojcze, poślij go do domu mojego ojca. Mam bowiem pięciu braci: niech ich przestrzeże, żeby i oni nie przyszli na to miejsce męki. Lecz Abraham odparł: Mają Mojżesza i Proroków, niechże ich słuchają. Nie, ojcze Abrahamie - odrzekł tamten - lecz gdyby kto z umarłych poszedł do nich, to się nawrócą. Odpowiedział mu: Jeśli Mojżesza i Proroków nie słuchają, to choćby kto z umarłych powstał, nie uwierzą.

Komentarz

Ludzie bywają zawodni: każdy z nas nieraz boleśnie tego doświadczył. My sami jesteśmy niepewni siebie, przeczuwający własną zdolność do zdrady. Czyż ufność w Bogu nie wymaga właśnie poczucia realizmu: Wiem, Panie, do czego jestem zdolny, i potrzebuję, abyś budził mnie z uśpienia i nieczułości sumienia! Obroń mnie przed brakiem wrażliwości, który mógłby boleśnie zranić kogoś, kto na mnie liczy!

Wojciech Jędrzejewski OP,

adsenior · Wysłany: Pią 5 05:22, 17 Mar 2017 Temat postu:

(J 3,16)
Tak Bóg umiłował świat, że dał swojego Syna Jednorodzonego; każdy, kto w Niego wierzy ma życie wieczne.

(Mt 21,33-43.45-46)
Jezus powiedział do Arcykapłanów i starszych ludu: Posłuchajcie innej przypowieści! Był pewien gospodarz, który założył winnicę. Otoczył ją murem, wykopał w niej tłocznię, zbudował wieżę, w końcu oddał ją w dzierżawę rolnikom i wyjechał. Gdy nadszedł czas zbiorów, posłał swoje sługi do rolników, by odebrali plon jemu należny. Ale rolnicy chwycili jego sługi i jednego obili, drugiego zabili, trzeciego zaś ukamienowali. Wtedy posłał inne sługi, więcej niż za pierwszym razem, lecz i z nimi tak samo postąpili. W końcu posłał do nich swego syna, tak sobie myśląc: Uszanują mojego syna. Lecz rolnicy zobaczywszy syna mówili do siebie: To jest dziedzic; chodźcie zabijmy go, a posiądziemy jego dziedzictwo. Chwyciwszy go, wyrzucili z winnicy i zabili. Kiedy więc właściciel winnicy przyjdzie, co uczyni z owymi rolnikami? Rzekli Mu: Nędzników marnie wytraci, a winnicę odda w dzierżawę innym rolnikom, takim, którzy mu będą oddawali plon we właściwej porze. Jezus im rzekł: Czy nigdy nie czytaliście w Piśmie: Właśnie ten kamień, który odrzucili budujący, stał się głowicą węgła. Pan to sprawił, i jest cudem w naszych oczach. Dlatego powiadam wam: Królestwo Boże będzie wam zabrane, a dane narodowi, który wyda jego owoce. Arcykapłani i faryzeusze, słuchając Jego przypowieści, poznali, że o nich mówi. Toteż starali się Go pochwycić, lecz bali się tłumów, ponieważ miały Go za proroka.

Komentarz

Słowo Boże opowiada o naszych, ludzkich małościach. Okropna jest chciwość i bezczelność dzierżawców winnicy, o których usłyszymy w Ewangelii. Żenujące jest narcystyczne chwalenie się Józefa snami, które opowiada braciom, i straszna jest wywołana w nich śmiertelna zazdrość. Bóg wkracza w te wszystkie niziny ludzkiego istnienia, aby wypełnić je przeobrażającą łaską. Po to właśnie dał On swojego Syna, aby nas podnieść ku nowemu życiu.

Wojciech Jędrzejewski OP,

adsenior · Wysłany: Sob 3 03:09, 18 Mar 2017 Temat postu:

(Łk 15,1

Powstanę i pójdę do mego ojca, i powiem mu: "Ojcze, zgrzeszyłem przeciw Bogu i względem ciebie".

(Łk 15,1-3.11-32)
W owym czasie zbliżali się do Jezusa wszyscy celnicy i grzesznicy, aby Go słuchać. Na to szemrali faryzeusze i uczeni w Piśmie. Ten przyjmuje grzeszników i jada z nimi. Opowiedział im wtedy następującą przypowieść: Powiedział też: Pewien człowiek miał dwóch synów. Młodszy z nich rzekł do ojca: Ojcze, daj mi część majątku, która na mnie przypada. Podzielił więc majątek między nich. Niedługo potem młodszy syn, zabrawszy wszystko, odjechał w dalekie strony i tam roztrwonił swój majątek, żyjąc rozrzutnie. A gdy wszystko wydał, nastał ciężki głód w owej krainie i on sam zaczął cierpieć niedostatek. Poszedł i przystał do jednego z obywateli owej krainy, a ten posłał go na swoje pola żeby pasł świnie. Pragnął on napełnić swój żołądek strąkami, którymi żywiły się świnie, lecz nikt mu ich nie dawał. Wtedy zastanowił się i rzekł: Iluż to najemników mojego ojca ma pod dostatkiem chleba, a ja tu z głodu ginę. Zabiorę się i pójdę do mego ojca, i powiem mu: Ojcze, zgrzeszyłem przeciw Bogu i względem ciebie; już nie jestem godzien nazywać się twoim synem: uczyń mię choćby jednym z najemników. Wybrał się więc i poszedł do swojego ojca. A gdy był jeszcze daleko, ujrzał go jego ojciec i wzruszył się głęboko; wybiegł naprzeciw niego, rzucił mu się na szyję i ucałował go. A syn rzekł do niego: Ojcze, zgrzeszyłem przeciw Bogu i względem ciebie, już nie jestem godzien nazywać się twoim synem. Lecz ojciec rzekł do swoich sług: Przynieście szybko najlepszą szatę i ubierzcie go; dajcie mu też pierścień na rękę i sandały na nogi. Przyprowadźcie utuczone cielę i zabijcie: będziemy ucztować i bawić się, ponieważ ten mój syn był umarły, a znów ożył; zaginął, a odnalazł się. I zaczęli się bawić. Tymczasem starszy jego syn przebywał na polu. Gdy wracał i był blisko domu, usłyszał muzykę i tańce. Przywołał jednego ze sług i pytał go, co to ma znaczyć. Ten mu rzekł: Twój brat powrócił, a ojciec twój kazał zabić utuczone cielę, ponieważ odzyskał go zdrowego. Na to rozgniewał się i nie chciał wejść; wtedy ojciec jego wyszedł i tłumaczył mu. Lecz on odpowiedzał ojcu: Oto tyle lat ci służę i nigdy nie przekroczyłem twojego rozkazu; ale mnie nie dałeś nigdy koźlęcia, żebym się zabawił z przyjaciółmi. Skoro jednak wrócił ten syn twój, który roztrwonił twój majątek z nierządnicami, kazałeś zabić dla niego utuczone cielę. Lecz on mu odpowiedział: Moje dziecko, ty zawsze jesteś przy mnie i wszystko moje do ciebie należy. A trzeba się weselić i cieszyć z tego, że ten brat twój był umarły, a znów ożył, zaginął a odnalazł się.

Komentarz

Tak trudno było pojąć faryzeuszom i uczonym w Piśmie, że Bóg nie zacina się w gniewie. Że nie jest w stanie odrzucić człowieka. Nie docierało do nich gorące pragnienie Ojca, aby syn powrócił i żył. Zamknęli się na radość Boga z powodu ocalenia grzesznika. Nie pojęli, że wrzuca On w głębokości morskie wszystkie nasze nieprawości - dlatego nie umieli błogosławić Go za Jego dobrodziejstwa.

Wojciech Jędrzejewski OP,

adsenior · Wysłany: Nie 0 00:01, 19 Mar 2017 Temat postu:

"Panie, daj mi tej wody, abym już nie pragnęła" (J 4, 15)

"Daj nam wody do picia!" (Wj 17, 2), mówił lud rozgniewany wskutek pragnienia na pustyni bezwodnej. Mojżesz na rozkaz Boży uderzył w skałę i wypłynęła woda w obfitości, "Tą skałą był Chrystus", twierdzi św. Paweł (1 Kor 10, 4); była ona obrazem Mesjasza mającego się stać źródłem wody nie materialnej, lecz duchowej; "wody żywej", danej nie jednemu narodowi, lecz wszystkim narodom, aby każdy człowiek miał czym ugasić swoje pragnienie i "nie pragnął na wieki" (J 4, 14).

Ewangelia Jana przedstawia tę rzeczywistość bardzo wyraźnie. Samarytanka sądząc, że zadrwiono z niej, kiedy Jezus siedząc przy studni powiedział: "Gdybyś znała dar Boży i wiedziała, kim jest, ten kto ci mówi: <Daj mi się napić", prosiłabyś Go wówczas, a dałby ci wody żywej" (tamże 10), zaczyna dyskutować z Panem. On jednak twierdzi z powagą: "Kto będzie pił wodę, którą Ja mu dam, nie będzie pragnął na wieki, lecz woda, którą Ja mu dam, stanie się w nim źródłem wody wytryskającej ku życiu wiecznemu" (tamże 14). Kto otrzyma tę wodę, będzie posiadał w sobie trwały zarodek życia wiecznego, łaskę uświęcającą, której Chrystus udziela wszystkim wierzącym w Niego. On jest jej niewyczerpanym źródłem; wystarcza zbliżyć się i zaczerpnąć. W Nim czerpie się przede wszystkim przez chrzest, który posługuje się wodą jako znakiem sakramentalnym. Aby poić się tą wodą żywą i ożywiającą, trzeba wierzyć. Jezus istotnie przedłuża swoją rozmowę z niewiastą, aby doprowadzić ją do wiary. Ona zaś, z początku nieufna, powraca wreszcie do miasta z entuzjazmem, by głosić Mesjasza. Chrzest i wiara są to dwa dary ściśle złączone: kto wierzy, może być ochrzczony; a chrzest wlewa wiarę. Chrzest zanurza człowieka w wodzie żywej, wypływającej z przebitego Serca Chrystusa; w wodzie oczyszczającej, gaszącej pragnienie, ożywiającej. Ona w sercu wierzącego staje się "źródłem tryskającym", które gwałtownie bije w górę aż do życia wiecznego i do niego prowadzi.

Św. Paweł mówiąc o wierze i łasce, które dają człowiekowi nadzieję wspólnoty życia wiecznego z Bogiem, przedstawia najpewniejszą rękojmię: "Nadzieja zawieść nie może, ponieważ miłość Boża rozlana jest w sercach naszych" (Rz 5, 5). Łaska, uczestnictwo w naturze Bożej nie da się oddzielić od miłości Boga, która jest istotą Jego bytu i życia. Miłość ta, rozlana przez łaskę chrztu, nie jest oderwana, lecz konkretna. Zanurza wierzącego w nurt tej miłości nieskończonej, która skłoniła Chrystusa do śmierci za grzeszników. Czy można wątpić o podobnej miłości? "Z największą trudnością podejmuje się ktoś umrzeć za człowieka sprawiedliwego - twierdzi Apostoł - chociaż może jeszcze za człowieka życzliwego odważyłby się ktoś ponieść śmierć. Bóg zaś okazuje nam swoją miłość właśnie przez to, że Chrystus umarł za nas" (tamże 7- Cool

. Tajemnica wielkanocna, którą liturgia ma obchodzić, ukazuje, że Chrystus staje się dla ludzi źródłem wody żywej, wytryskającej ku życiu wiecznemu właśnie dzięki miłości nieskończonej, jaka go prowadzi na śmierć dla ich zbawienia. Chrześcijanin, aby odpłacić za taką miłość, nie może uczynić nic innego, jak dać się opanować i przemienić łasce i miłości aż do upodobnienia się do Chrystusa ukrzyżowanego.

- O Panie, by nam odsłonić tajemnice Twojej pokory, siedziałeś zmęczony przy studni i prosiłeś Samarytankę o wodę do picia. Ty udzieliłeś jej daru wiary, a raczyłeś pragnąć jej wiary; prosisz ją o wodę, a rozpalasz w niej ogień miłości Bożej. Dlatego prosimy Twoją niezmierzoną łaskawość, abyśmy opuścili głębokie ciemności występku, porzucili wodę szkodliwych namiętności, a nieustannie pragnęli Ciebie, który jesteś źródłem życia i dobroci (Prefacja ambrozjańska).

- O litościwy, o miłościwy Panie duszy mojej, Ty powiedziałeś także: "Przyjdźcie do Mnie wy, którzy pragniecie, a Ja wam dam pić". Jakżeby nie miał cierpieć pragnienia ten, kto żywcem się pali w płomieniach pożądliwości nędznych rzeczy ziemskich? O, jakże potrzebna jest takiemu woda, aby nie spłonął do szczętu!

Wiem, o Panie mój, że w miłosierdziu swoim nikomu tej wody nie odmówisz. Sam to obiecałeś, a słowa Twoje nie zwodzą. Ale jeśli ten nieszczęśliwiec, wzrósłszy wśród takiego ognia i do niego przywykłszy, już upalenia jego nie czuje i w zaślepieniu swoim nie może się upamietać, jaki na to sposób, Boże mój, jaki jeszcze może być dla niego ratunek? Ty, o Panie, po to przyszedłeś na świat, abyś temu złu zaradził. Wspomóż wiec, Panie, bo im trudniej zaradzić, tym jawniej okażesz wielkość zmiłowania swego.

Rozmawiając z Samarytanką powiedziałeś, że kto z tej wody pije, nie będzie pragnął na wieki. Wielka to prawda ogłoszona przez Ciebie, Prawdę wieczną! Dusza pijąca tę wodę nie pragnie żadnej rzeczy ziemskiej, lecz niewypowiedzianie większym pragnieniem pragnie rzeczy życia przyszłego, a wzdycha do nich z takim pożądaniem, że nic można go porównać z jakimkolwiek pragnieniem przyrodzonym. Jak bardzo pragnę, o Panie odczuwać to pragnienie, bo dajesz mi zrozumieć jego niewypowiedzianą cenę! (Św. Teresa od Jezusa: Wołania 9, 1; zob. Droga 19, 2).

O. Gabriel od św. Marii Magdaleny, karmelita bosy

adsenior · Wysłany: Pon 3 03:57, 20 Mar 2017 Temat postu:

(Ps 84,5)
Szczęśliwi, którzy mieszkają w domu Twoim, Panie, będą Ciebie wychwalali na wieki.

(Mt 1,16.18-21.24a)
Jakub był ojcem Józefa, męża Maryi, z której narodził się Jezus, zwany Chrystusem. Z narodzeniem Jezusa Chrystusa było tak. Po zaślubinach Matki Jego, Maryi, z Józefem, wpierw nim zamieszkali razem, znalazła się brzemienną za sprawą Ducha Świętego. Mąż Jej, Józef, który był człowiekiem sprawiedliwym i nie chciał narazić Jej na zniesławienie, zamierzał oddalić Ją potajemnie. Gdy powziął tę myśl, oto anioł Pański ukazał mu się we śnie i rzekł: Józefie, synu Dawida, nie bój się wziąć do siebie Maryi, twej Małżonki; albowiem z Ducha Świętego jest to, co się w Niej poczęło. Porodzi Syna, któremu nadasz imię Jezus, On bowiem zbawi swój lud od jego grzechów . Zbudziwszy się ze snu, Józef uczynił tak, jak mu polecił anioł Pański.

lub

(Łk 2,41-51a)
Rodzice Jezusa chodzili co roku do Jerozolimy na Święto Paschy. Gdy miał lat dwanaście, udali się tam zwyczajem świątecznym. Kiedy wracali po skończonych uroczystościach, został Jezus w Jerozolimie, a tego nie zauważyli Jego Rodzice. Przypuszczając, że jest w towarzystwie pątników, uszli dzień drogi i szukali Go wśród krewnych i znajomych. Gdy Go nie znaleźli, wrócili do Jerozolimy szukając Go. Dopiero po trzech dniach odnaleźli Go w świątyni, gdzie siedział między nauczycielami, przysłuchiwał się im i zadawał pytania. Wszyscy zaś, którzy Go słuchali, byli zdumieni bystrością Jego umysłu i odpowiedziami. Na ten widok zdziwili się bardzo, a Jego Matka rzekła do Niego: Synu, czemuś nam to uczynił? Oto ojciec Twój i ja z bólem serca szukaliśmy Ciebie. Lecz On im odpowiedział: Czemuście Mnie szukali? Czy nie wiedzieliście, że powinienem być w tym, co należy do mego Ojca? Oni jednak nie zrozumieli tego, co im powiedział. Potem poszedł z nimi i wrócił do Nazaretu; i był im poddany.

Komentarz

Pismo Święte niewiele mówi o św. Józefie i nie odnotowuje ani jednego jego słowa. Mimo to jest on bardzo pięknym świadkiem wiary - kimś, kto potrafi wyrzec się swoich własnych życiowych planów, aby oddać się całym sobą odkrywaniu i wielkodusznemu pełnieniu woli Boga. Św. Józef to jeden z "ubogich Pana". Sercem wyczekiwał przyjścia królestwa Bożego, a Bóg w przedziwny sposób wypełnił jego pragnienie, powierzając mu opiekę nad Mesjaszem i Jego Matką. W ten sposób hojnie wynagrodził św. Józefa juz tu, na ziemi, bowiem udział w Bożym dziele jest już sam w sobie zapłatą ze strony Boga.

Maciej Zachara MIC,

adsenior · Wysłany: Wto 3 03:54, 21 Mar 2017 Temat postu:

(Jl 2,13)
Nawróćcie się do Boga waszego! On bowiem jest łaskawy i miłosierny.

(Mt 18,21-35)
Piotr zbliżył się do Jezusa i zapytał: Panie, ile razy mam przebaczyć, jeśli mój brat wykroczy przeciwko mnie? Czy aż siedem razy? Jezus mu odrzekł: Nie mówię ci, że aż siedem razy, lecz aż siedemdziesiąt siedem razy. Dlatego podobne jest królestwo niebieskie do króla, który chciał rozliczyć się ze swymi sługami. Gdy zaczął się rozliczać, przyprowadzono mu jednego, który mu był winien dziesięć tysięcy talentów. Ponieważ nie miał z czego ich oddać, pan kazał sprzedać go razem z żoną, dziećmi i całym jego mieniem, aby tak dług odzyskać. Wtedy sługa upadł przed nim i prosił go: Panie, miej cierpliwość nade mną, a wszystko ci oddam. Pan ulitował się nad tym sługą, uwolnił go i dług mu darował. Lecz gdy sługa ów wyszedł, spotkał jednego ze współsług, który mu był winien sto denarów. Chwycił go i zaczął dusić, mówiąc: Oddaj, coś winien! Jego współsługa upadł przed nim i prosił go: Miej cierpliwość nade mną, a oddam tobie. On jednak nie chciał, lecz poszedł i wtrącił go do więzienia, dopóki nie odda długu. Współsłudzy jego widząc, co się działo, bardzo się zasmucili. Poszli i opowiedzieli swemu panu wszystko, co zaszło. Wtedy pan jego wezwał go przed siebie i rzekł mu: Sługo niegodziwy! Darowałem ci cały ten dług, ponieważ mnie prosiłeś. Czyż więc i ty nie powinieneś był ulitować się nad swoim współsługą, jak ja ulitowałem się nad tobą? I uniesiony gniewem pan jego kazał wydać go katom, dopóki mu całego długu nie odda. Podobnie uczyni wam Ojciec mój niebieski, jeżeli każdy z was nie przebaczy z serca swemu bratu.

Komentarz

Im więcej wdzięczności za miłosierdzie Boga wobec mnie, tym więcej wyrozumiałości w stosunku do innych, którzy budzą moją złość. Sługa z przypowieści nie potrafił zdać sobie sprawy, jak wiele zostało mu darowane. Ten brak wyobraźni uczynił go nieczułym w relacji do dłużnika. To smutne zjawisko. W oczach Bożych budzi ono gniew - wołanie, bym się ocknął i otworzył na miłość miłosierną.

Wojciech Jędrzejewski OP,

adsenior · Wysłany: Śro 0 00:33, 22 Mar 2017 Temat postu:

(J 6,63b.68b)
Słowa Twoje Panie, są duchem i życiem. Ty masz słowa życia wiecznego.

(Mt 5,17-19)
Jezus powiedział do swoich uczniów: Nie sądźcie, że przyszedłem znieść Prawo albo Proroków. Nie przyszedłem znieść, ale wypełnić. Zaprawdę bowiem powiadam wam: Dopóki niebo i ziemia nie przeminą, ani jedna jota, ani jedna kreska nie zmieni się w Prawie, aż się wszystko spełni. Ktokolwiek więc zniósłby jedno z tych przykazań, choćby najmniejszych, i uczyłby tak ludzi, ten będzie najmniejszy w królestwie niebieskim. A kto je wypełnia i uczy wypełniać, ten będzie wielki w królestwie niebieskim.

Komentarz

Cała historia zbawienia opisana w Biblii to mapa śladów Boga, który idzie ze swoim ludem, aby go doprowadzić do pełni życia. Jego słowa i czyny znaczące tę wspólną wędrówkę stanowią rękojmię prawdy, że w Mesjaszu dokona się ostateczne "Amen" - potwierdzenie dawanych przez wieki obietnic i zapowiedzi. W Nim właśnie wszystko spełni się co do joty.

Wojciech Jędrzejewski OP,

adsenior · Wysłany: Czw 0 00:59, 23 Mar 2017 Temat postu:

(Jl 2,13)
Nawróćcie się do Pana Boga waszego! On bowiem jest łaskawy i miłosierny.

(Łk 11,14-23)
Jezus wyrzucał złego ducha [u tego], który był niemy. A gdy zły duch wyszedł, niemy zaczął mówić i tłumy były zdumione. Lecz niektórzy z nich rzekli: Przez Belzebuba, władcę złych duchów, wyrzuca złe duchy. Inni zaś, chcąc Go wystawić na próbę, domagali się od Niego znaku z nieba. On jednak, znając ich myśli, rzekł do nich: Każde królestwo wewnętrznie skłócone pustoszeje i dom na dom się wali. Jeśli więc i szatan z sobą jest skłócony, jakże się ostoi jego królestwo? Mówicie bowiem, że Ja przez Belzebuba wyrzucam złe duchy. Lecz jeśli Ja przez Belzebuba wyrzucam złe duchy, to przez kogo je wyrzucają wasi synowie? Dlatego oni będą waszymi sędziami. A jeśli Ja palcem Bożym wyrzucam złe duchy, to istotnie przyszło już do was królestwo Boże. Gdy mocarz uzbrojony strzeże swego dworu, bezpieczne jest jego mienie. Lecz gdy mocniejszy od niego nadejdzie i pokona go, zabierze całą broń jego, na której polegał, i łupy jego rozda. Kto nie jest ze Mną, jest przeciwko Mnie; a kto nie zbiera ze Mną, rozprasza.

Komentarz

Myśląc o Bożych przykazaniach, najczęściej zastanawiamy się, co jest nam zabronione, a co musimy wykonać. Taki trochę uciążliwy kodeks postępowania. Tymczasem w Księdze proroka Jeremiasza Bóg mówi: "Dałem im przykazanie: <S>". To brzmi jak zaproszenie, a nie rozkaz. Zaproszenie do rozmowy, do bycia ze sobą blisko. Życie według przykazań jest drogą, zbliżaniem się do Kogoś, kto mówi właśnie do mnie i Kogo słyszę coraz wyraźniej.

Wojciech Czwichocki OP,

adsenior · Wysłany: Pią 5 05:27, 24 Mar 2017 Temat postu:

(Mt 4,17)
Pan mówi: Nawracajcie się, bliskie jest królestwo niebieskie.

(Mk 12,28b-34)
Zbliżył się także jeden z uczonych w Piśmie i zapytał Go: Które jest pierwsze ze wszystkich przykazań? Jezus odpowiedział: Pierwsze jest: Słuchaj, Izraelu, Pan Bóg nasz, Pan jest jeden. Będziesz miłował Pana, Boga swego, całym swoim sercem, całą swoją duszą, całym swoim umysłem i całą swoją mocą. Drugie jest to: Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego. Nie ma innego przykazania większego od tych. Rzekł Mu uczony w Piśmie: Bardzo dobrze, Nauczycielu, słusznieś powiedział, bo Jeden jest i nie ma innego prócz Niego. Miłować Go całym sercem, całym umysłem i całą mocą i miłować bliźniego jak siebie samego daleko więcej znaczy niż wszystkie całopalenia i ofiary. Jezus widząc, że rozumnie odpowiedział, rzekł do niego: Niedaleko jesteś od królestwa Bożego. I nikt już nie odważył się więcej Go pytać.

Komentarz

"Nie chcemy już!" "Nie chcemy już mówić <nasz> do dzieła rąk naszych". Tak brzmią słowa skruchy i poczucia marnowanego życia. Już dłużej nie chcemy tak żyć. Potrzebujemy uleczenia, które płynie z głębin Bożego miłosierdzia. Ukryj nas, Panie, w cieniu swojej łaski, orzeźwiaj rosą łagodności. Pozwól znów całym sercem do Ciebie powrócić.

Wojciech Jędrzejewski OP,

adsenior · Wysłany: Sob 0 00:13, 25 Mar 2017 Temat postu:

(J 1,14ab)
Słowo stało się ciałem i zamieszkało między nami, i widzieliśmy jego chwałę.

(Łk 1,26-3 Cool

Bóg posłał anioła Gabriela do miasta w Galilei, zwanego Nazaret, do Dziewicy poślubionej mężowi, imieniem Józef, z rodu Dawida; a Dziewicy było na imię Maryja. Anioł wszedł do Niej i rzekł: Bądź pozdrowiona, pełna łaski, Pan z Tobą, . Ona zmieszała się na te słowa i rozważała, co miałoby znaczyć to pozdrowienie. Lecz anioł rzekł do Niej: Nie bój się, Maryjo, znalazłaś bowiem łaskę u Boga. Oto poczniesz i porodzisz Syna, któremu nadasz imię Jezus. Będzie On wielki i będzie nazwany Synem Najwyższego, a Pan Bóg da Mu tron Jego praojca, Dawida. Będzie panował nad domem Jakuba na wieki, a Jego panowaniu nie będzie końca. Na to Maryja rzekła do anioła: Jakże się to stanie, skoro nie znam męża? Anioł Jej odpowiedział: Duch Święty zstąpi na Ciebie i moc Najwyższego osłoni Cię. Dlatego też Święte, które się narodzi, będzie nazwane Synem Bożym. A oto również krewna Twoja, Elżbieta, poczęła w swej starości syna i jest już w szóstym miesiącu ta, która uchodzi za niepłodną. Dla Boga bowiem nie ma nic niemożliwego. Na to rzekła Maryja: Oto Ja służebnica Pańska, niech Mi się stanie według twego słowa! Wtedy odszedł od Niej anioł.

Komentarz

Uroczystość Zwiastowania Pańskiego wypada z reguły w Wielkim Poście, co może się wydawać dziwne. Przygotowując się do świętowania Wielkanocy, obchodzimy uroczystość poświęconą tajemnicy Wcielenia i odnoszącą się do Narodzenia Pańskiego. Jest to jednak tylko pozorna niestosowność. Historia zbawienia jest bowiem jedna, a Wcielenie to początek realizacji dzieła odkupienia. To właśnie człowieczeństwo Jezusa jest narzędziem naszego zbawienia. Uroczystość ta jest również okazją dla nas, by spojrzeć na własne człowieczeństwo, a szczególnie na naszą cielesność, jako na dar Boga i drogę do zjednoczenia z Nim.

Maciej Zachara MIC,

adsenior · Wysłany: Nie 5 05:53, 26 Mar 2017 Temat postu:

(J 8,12b)
Ja jestem światłością świata. Kto idzie za Mną, będzie miał światło życia.

(J 9,1-41)
Jezus przechodząc obok ujrzał pewnego człowieka, niewidomego od urodzenia. Uczniowie Jego zadali Mu pytanie: Rabbi, kto zgrzeszył, że się urodził niewidomym - on czy jego rodzice? Jezus odpowiedział: Ani on nie zgrzeszył, ani rodzice jego, ale /stało się tak/, aby się na nim objawiły sprawy Boże. Potrzeba nam pełnić dzieła Tego, który Mnie posłał, dopóki jest dzień. Nadchodzi noc, kiedy nikt nie będzie mógł działać. Jak długo jestem na świecie, jestem światłością świata. To powiedziawszy splunął na ziemię, uczynił błoto ze śliny i nałożył je na oczy niewidomego, i rzekł do niego: Idź, obmyj się w sadzawce Siloam - co się tłumaczy: Posłany. On więc odszedł, obmył się i wrócił widząc. A sąsiedzi i ci, którzy przedtem widywali go jako żebraka, mówili: Czyż to nie jest ten, który siedzi i żebrze? Jedni twierdzili: Tak, to jest ten, a inni przeczyli: Nie, jest tylko do tamtego podobny. On zaś mówił: To ja jestem. Mówili więc do niego: Jakżeż oczy ci się otwarły? On odpowiedział: Człowiek zwany Jezusem uczynił błoto, pomazał moje oczy i rzekł do mnie: Idź do sadzawki Siloam i obmyj się. Poszedłem więc, obmyłem się i przejrzałem. Rzekli do niego: Gdzież On jest? On odrzekł: Nie wiem. Zaprowadzili więc tego człowieka, niedawno jeszcze niewidomego, do faryzeuszów. A tego dnia, w którym Jezus uczynił błoto i otworzył mu oczy, był szabat. I znów faryzeusze pytali go o to, w jaki sposób przejrzał. Powiedział do nich: Położył mi błoto na oczy, obmyłem się i widzę. Niektórzy więc spośród faryzeuszów rzekli: Człowiek ten nie jest od Boga, bo nie zachowuje szabatu. Inni powiedzieli: Ale w jaki sposób człowiek grzeszny może czynić takie znaki? I powstało wśród nich rozdwojenie. Ponownie więc zwrócili się do niewidomego: A ty, co o Nim myślisz w związku z tym, że ci otworzył oczy? Odpowiedział: To prorok. Jednakże Żydzi nie wierzyli, że był niewidomy i że przejrzał, tak że aż przywołali rodziców tego, który przejrzał, i wypytywali się ich w słowach: Czy waszym synem jest ten, o którym twierdzicie, że się niewidomym urodził? W jaki to sposób teraz widzi? Rodzice zaś jego tak odpowiedzieli: Wiemy, że to jest nasz syn i że się urodził niewidomym. Nie wiemy, jak się to stało, że teraz widzi, nie wiemy także, kto mu otworzył oczy. Zapytajcie jego samego, ma swoje lata, niech mówi za siebie. Tak powiedzieli jego rodzice, gdyż bali się Żydów. Żydzi bowiem już postanowili, że gdy ktoś uzna Jezusa za Mesjasza, zostanie wyłączony z synagogi. Oto dlaczego powiedzieli jego rodzice: Ma swoje lata, jego samego zapytajcie! Znowu więc przywołali tego człowieka, który był niewidomy, i rzekli do niego: Daj chwałę Bogu. My wiemy, że człowiek ten jest grzesznikiem. Na to odpowiedział: Czy On jest grzesznikiem, tego nie wiem. Jedno wiem: byłem niewidomy, a teraz widzę. Rzekli więc do niego: Cóż ci uczynił? W jaki sposób otworzył ci oczy? Odpowiedział im: Już wam powiedziałem, a wyście mnie nie wysłuchali. Po co znowu chcecie słuchać? Czy i wy chcecie zostać Jego uczniami? Wówczas go zelżyli i rzekli: Bądź ty sobie Jego uczniem, my jesteśmy uczniami Mojżesza. My wiemy, że Bóg przemówił do Mojżesza. Co do Niego zaś nie wiemy, skąd pochodzi. Na to odpowiedział im ów człowiek: W tym wszystkim to jest dziwne, że wy nie wiecie, skąd pochodzi, a mnie oczy otworzył. Wiemy, że Bóg grzeszników nie wysłuchuje, natomiast Bóg wysłuchuje każdego, kto jest czcicielem Boga i pełni Jego wolę. Od wieków nie słyszano, aby ktoś otworzył oczy niewidomemu od urodzenia. Gdyby ten człowiek nie był od Boga, nie mógłby nic czynić. Na to dali mu taką odpowiedź: Cały urodziłeś się w grzechach, a śmiesz nas pouczać? I precz go wyrzucili. Jezus usłyszał, że wyrzucili go precz, i spotkawszy go rzekł do niego: Czy ty wierzysz w Syna Człowieczego? On odpowiedział: A któż to jest, Panie, abym w Niego uwierzył? Rzekł do niego Jezus: Jest Nim Ten, którego widzisz i który mówi do ciebie. On zaś odpowiedział: Wierzę, Panie! i oddał Mu pokłon. Jezus rzekł: Przyszedłem na ten świat, aby przeprowadzić sąd, aby ci , którzy nie widzą, przejrzeli, a ci, którzy widzą stali się niewidomymi. Usłyszeli to niektórzy faryzeusze, którzy z Nim byli i rzekli do Niego: Czyż i my jesteśmy niewidomi? Jezus powiedział do nich: Gdybyście byli niewidomi, nie mielibyście grzechu, ale ponieważ mówicie: "Widzimy", grzech wasz trwa nadal.

Komentarz

Jezu, światłości świata, spraw, abym idąc za Tobą, nic chodził w ciemności, lecz miał światło życia (7 S, 12)

Głównym tematem Mszy dzisiejszej jest Jezus "światłość", a przez porównanie - chrześcijanin, "Syn światłości". "Ja jestem światłością świata - oświadczył Pan - kto idzie za Mną, nie będzie chodził w ciemności, lecz będzie miał światło życia" (J 8, 12); nieco później pokazał praktycznie rzeczywistość tego twierdzenia przywracając wzrok ślepemu od urodzenia. Pan dokonał tego cudu bez niczyjej prośby, inicjatywa pochodziła wyłącznie od Niego, a uczynił to w celu ściśle określonym: "Potrzeba nam pełnić dzieła Tego, który Mnie posłał, dopóki jest dzień... jak długo jestem na świecie, jestem światłością świata" (J 9, 4-5). Jezus jest dniem jasnym, światłością, która rozprasza ciemności świata; aby ludzie przekonali się o tym, dokonuje cudu: uczynił trochę błota ze śliny, pomazał nim oczy ślepego od urodzenia i posłał go, by obmył się w sadzawce Siloe. "On odszedł, obmył się i wrócił widząc" (tamże 7). Głośny cud jest tylko początkiem głębokiego przeobrażenia, jakiego Jezus pragnie dokonać w tym człowieku. Światło fizyczne przywrócone zgaszonym oczom jest znakiem i narzędziem światła duchowego, jakiego Pan mu udziela, wzbudzając w nim akt wiary: "Czy ty wierzysz w Syna Człowieczego?... Wierzę, Panie! i oddał Mu pokłon" (tamże 35. 3 Cool

. Wszystko zmienia się w życiu tego, który był ślepy od urodzenia. Odzyskać wzrok, gdy zawsze żyło się jakby w ciemnościach, to niejako narodzić się na nowo i zacząć całkiem nowe życie: nowe znajomości, wzruszenia, kontakty. Lecz o wiele więcej zmienia się w duszy tego człowieka oświeconego żywą wiarą, że tak spokojnie opiera się sprzeciwom i obelgom Żydów, iż zostaje "precz wyrzucony" z synagogi (tamże 34).

Oto symbol całkowitego przeobrażenia, jakie dokonuje się w ochrzczonym. "Niegdyś byliście ciemnością, lecz teraz jesteście światłością w. Panu" (Ef 5, Cool

. Przez sakrament chrztu człowiek przechodzi z ciemności grzechu do światła życia w Chrystusie, ze ślepoty duchowej do poznania Boga przez wiarę, która oświeca całe istnienie człowieka, dając mu nowy zmysł i kierunek. Dlatego: "Postępujcie jak dzieci światłości. Owocem bowiem światłości jest wszelka prawość i sprawiedliwość, i prawda" (tamże 8-9). Postępowanie chrześcijanina powinno być świadectwem "otrzymanego. przezeń chrztu, powinno stwierdzać czynami, że Chrystus jest dla niego nie tylko światłem umysłu, lecz także "światłością życia". Ochrzczonemu nie odpowiadają już uczynki ciemności - grzech - lecz uczynki światłości.

"Zbudź się, o śpiący, i powstań z martwych, a zajaśnieje ci Chrystus" (tamże 14). Te słowa przytoczone przez św. Pawła i wyjęte, jak się zdaje, z hymnu chrzcielnego, wzywały katechumenów, aby się budzili ze snu, ze śmierci grzechu, i dali się oświecić Chrystusowi, Ta sama zachęta odnosi się - z większą słusznością - również do już wcześniej ochrzczonych. Istotnie, każdy chrześcijanin winien nieustannie i coraz bardziej się oczyszczać z wszelkiej plamy grzechu, aby mógł stale otwierać się na światło Chrystusa. Właśnie dlatego, że Chrystus jest światłością świata, powołaniem chrześcijanina jest odbijać tę światłość i dawać jej odblask swoim własnym życiem. Dzisiaj zgromadzenie wiernych prosi o tę łaskę na zakończenie Mszy: "Boże, Ty oświecasz każdego człowieka na ten świat przychodzącego, oświeć nasze serca światłem Twojego Chrystusa, aby nasze myśli zawsze były zwrócone ku temu, co jest godne Ciebie i miłe Tobie, a nasza miłość ku Tobie szczera" (MP).

- O Chryste, nasz Panie, przez tajemnicę swojego wcielenia stałeś się przewodnikiem człowieka błądzącego w ciemnościach i doprowadziłeś go do światła wiary. Przez sakrament odrodzenia wyzwoliłeś nas z niewoli pierwotnego grzechu, aby nas podnieść do godności dzieci Bożych. Wychwalamy Cię z powodu tych cudów Twojej miłości (zob. Mszał Polski - prefacja).

- Ty jesteś światłością wieczną, światłością mądrości, która mówiąc poprzez zasłonę ciała, oświadcza ludziom: "Ja jestem światłością świata; kto idzie za Mną, nie będzie chodził w ciemnościach, lecz będzie miał światło życia".

Jeśli idę za słońcem ziemskim, cokolwiek bym czynił, by go nic opuścić, ono samo mnie opuści zmuszone dokonać każdego dnia biegu, jaki mu został nakreślony. Natomiast Ty, Panie nasz Jezu Chryste, chociaż jesteś okryty zasłoną ciała i nie okazujesz, się jawnie wszystkim, wszystkich jednak trzymasz w mocy swojej mądrości. Boże mój, wszędzie jesteś cały; i jeśli ja nie odłączę, się od Ciebie nigdy, Ty nigdy nie zgaśniesz dla mnie.

O Panie, pali mnie pragnienie światłości. Ty widzisz to pragnienie. Każde moje pragnienie jest jawne przed Tobą, żaden mój lęk nie jest ukryty przed Tobą. Któż może widzieć to pragnienie, jeśli nie Ty, o mój Boże? Do kogóż mam się zwrócić, jeśli nie do Ciebie, abym posiadł Ciebie? Spraw, by to wielkie pragnienie poszerzyło moją duszę, wybiegło naprzód i stało się bardziej zdolne objąć to, czego oko nie widzi, ucho nie słyszy i czego serce ludzkie nie kosztuje (zob. św. Augustyn).

O. Gabriel od św. Marii Magdaleny, karmelita bosy

adsenior · Wysłany: Nie 23 23:18, 26 Mar 2017 Temat postu:

(Ps 130,5.7)
Pokładam nadzieję w Panu i w Jego słowie, u Pana bowiem jest łaska i obfite odkupienie.

(J 4,43-54)
Po dwóch dniach wyszedł stamtąd do Galilei. Jezus wprawdzie sam stwierdził, że prorok nie doznaje czci we własnej ojczyźnie. Kiedy jednak przybył do Galilei, Galilejczycy przyjęli Go, ponieważ widzieli wszystko, co uczynił w Jerozolimie w czasie świąt. I oni bowiem przybyli na święto. Następnie przybył powtórnie do Kany Galilejskiej, gdzie przedtem przemienił wodę w wino. A w Kafarnaum mieszkał pewien urzędnik królewski, którego syn chorował. Usłyszawszy, że Jezus przybył z Judei do Galilei, udał się do Niego z prośbą, aby przyszedł i uzdrowił jego syna: był on bowiem już umierający. Jezus rzekł do niego: Jeżeli znaków i cudów nie zobaczycie, nie uwierzycie. Powiedział do Niego urzędnik królewski: Panie, przyjdź, zanim umrze moje dziecko. Rzekł do niego Jezus: Idź, syn twój żyje. Uwierzył człowiek słowu, które Jezus powiedział do niego, i szedł z powrotem. A kiedy był jeszcze w drodze, słudzy wyszli mu naprzeciw, mówiąc, że syn jego żyje. Zapytał ich o godzinę, o której mu się polepszyło. Rzekli mu: Wczoraj około godziny siódmej opuściła go gorączka. Poznał więc ojciec, że było to o tej godzinie, o której Jezus rzekł do niego: Syn twój żyje. I uwierzył on sam i cała jego rodzina. Ten już drugi znak uczynił Jezus od chwili przybycia z Judei do Galilei.

Komentarz

Pan mówi: "Oto ja stwarzam nowe niebiosa i nową ziemię; nie będzie się już wspominać..." Przeszłość z jej przeżyciami może stanowić grób. Bóg pragnie dla nas nowości życia, które rozkwita radością. On jest Bogiem życia - Tym, który przy otwartym grobie chce tchnąć w nas nadzieję na to, co niespodziewane, a tak zaskakująco piękne i żywe.

Wojciech Jędrzejewski OP,

adsenior · Wysłany: Wto 3 03:02, 28 Mar 2017 Temat postu:

(J 4,42.15)
Panie Ty jesteś prawdziwie Zbawicielem świata. Daj nam wody żywej, byśmy nie pragnęli.

(J 5,1-3a.5-16)
Było święto żydowskie i Jezus udał się do Jerozolimy. W Jerozolimie zaś znajduje się sadzawka Owcza, nazwana po hebrajsku Betesda, zaopatrzona w pięć krużganków. Wśród nich leżało mnóstwo chorych: niewidomych, chromych, sparaliżowanych. Znajdował się tam pewien człowiek, który już od lat trzydziestu ośmiu cierpiał na swoją chorobę. Gdy Jezus ujrzał go leżącego i poznał, że czeka już długi czas, rzekł do niego: Czy chcesz stać się zdrowym? Odpowiedział Mu chory: Panie, nie mam człowieka, aby mnie wprowadził do sadzawki, gdy nastąpi poruszenie wody. Gdy ja sam już dochodzę, inny wchodzi przede mną. Rzekł do niego Jezus: Wstań, weź swoje łoże i chodź! Natychmiast wyzdrowiał ów człowiek, wziął swoje łoże i chodził. Jednakże dnia tego był szabat. Rzekli więc Żydzi do uzdrowionego: Dziś jest szabat, nie wolno ci nieść twojego łoża. On im odpowiedział: Ten, który mnie uzdrowił, rzekł do mnie: Weź swoje łoże i chodź. Pytali go więc: Cóż to za człowiek ci powiedział: Weź i chodź? Lecz uzdrowiony nie wiedział, kim On jest; albowiem Jezus odsunął się od tłumu, który był w tym miejscu. Potem Jezus znalazł go w świątyni i rzekł do niego: Oto wyzdrowiałeś. Nie grzesz już więcej, aby ci się coś gorszego nie przydarzyło. Człowiek ów odszedł i doniósł Żydom, że to Jezus go uzdrowił. I dlatego Żydzi prześladowali Jezusa, że to uczynił w szabat.

Komentarz

Drzewa rosnące nad brzegiem wód nie wiedzą, że swój rozkwit i płodność zawdzięczają źródłu bijącemu ze świątyni. Wie to prorok, który z woli Boga ogląda bieg strumienia. Widząc jakiekolwiek dobro w świecie, możemy z radością wielbić Boga za zdroje Jego łaski rodzące życie. Możemy zapraszać innych: Przyjdźcie i zobaczcie Źródło naszego ocalenia.

Wojciech Jędrzejewski OP,