Słowo Boże, na każdy dzień.

adsenior

30 lipca 2024

Wtorek
Wtorek XVII tydzień zwykły

Aklamacja
Ziarnem jest słowo Boże, a siewcą jest Chrystus, każdy, kto Go znajdzie będzie żył na wieki.

(Mt 13,36-43)
Jezus odprawił tłumy i wrócił do domu. Tam przystąpili do Niego uczniowie i prosili Go: Wyjaśnij nam przypowieść o chwaście! On odpowiedział: Tym, który sieje dobre nasienie, jest Syn Człowieczy. Rolą jest świat, dobrym nasieniem są synowie królestwa, chwastem zaś synowie Złego. Nieprzyjacielem, który posiał chwast, jest diabeł; żniwem jest koniec świata, a żeńcami są aniołowie. Jak więc zbiera się chwast i spala ogniem, tak będzie przy końcu świata. Syn Człowieczy pośle aniołów swoich: ci zbiorą z Jego królestwa wszystkie zgorszenia i tych, którzy dopuszczają się nieprawości, i wrzucą ich w piec rozpalony; tam będzie płacz i zgrzytanie zębów. Wtedy sprawiedliwi jaśnieć będą jak słońce w królestwie Ojca swego. Kto ma uszy, niechaj słucha!

Przybliża się koniec wszystkiego, nadchodzi koniec starego świata i dzień ostatni, dzień gniewu i sądu. Wtedy Chrystus pośle swoich aniołów, którzy usuną bezbożnych, złych ludzi i wrzucą ich do pieca ognistego, gdzie będzie płacz i rozpacz. Natomiast wierzący i pobożni, będą wówczas świecić jak słońce w cudownym Królestwie Ojca Niebieskiego. Wieczność pochłonie czas i czasu już więcej nie będzie, na zawsze skończy się czas łaski i zbawienia.
Marek Ristau

adsenior

Środa, 31 lipca 2024
wspomnienie św. Ignacego z Loyoli, prezbitera

J 15, 15b

Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.

Nazwałem was przyjaciółmi,
albowiem oznajmiłem wam wszystko, co usłyszałem od Ojca mego.

Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.

EWANGELIA

Mt 13, 44-46

Przypowieści o skarbie i perle

Słowa Ewangelii według Świętego Mateusza

Jezus opowiedział tłumom taką przypowieść:
«Królestwo niebieskie podobne jest do skarbu ukrytego w roli. Znalazł go pewien człowiek i ukrył ponownie. Uradowany poszedł, sprzedał wszystko, co miał, i kupił tę rolę. Dalej, podobne jest królestwo niebieskie do kupca poszukującego pięknych pereł. Gdy znalazł jedną drogocenną perłę, poszedł, sprzedał wszystko, co miał, i kupił ją».

Oto słowo Pańskie.

Medytacja nad Słowem
Obie przypowieści, zarówno o skarbie ukrytym na polu, jak i o drogocennej perle, mają jedną wspólną myśl: ten, kto je znajdzie, sprzedaje wszystko, co posiada, aby je nabyć, i to w sposób uczciwy i zgodny z prawem.

Królestwo Boże jest więc ukazane jako największa wartość, dla której warto pozbyć się wszystkich innych dóbr, które się posiada. A można je zdobyć tylko i wyłącznie na drodze uczciwych i prawych działań podjętych w tym celu. Królestwa Bożego nie uzyska się zatem przemocą, przekupstwem, oszustwem, „po znajomości” czy przypadkowo. Wszystkie działania muszą mieć znamiona fair play. Inaczej mówiąc, muszą być ewangeliczne.

Czy metody i środki, których używam obecnie, mają te znamiona?

ks. Wojciech Michniewicz

adsenior

Czwartek, 1 sierpnia 2024
wspomnienie św. Alfonsa Marii Liguoriego, biskupa i doktora Kościoła

Por. Dz 16, 14b

Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.

Otwórz, Panie, nasze serca,
abyśmy uważnie słuchali słów Syna Twojego.

Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.

EWANGELIA

Mt 13, 47-53

Przypowieść o sieci

Słowa Ewangelii według Świętego Mateusza

Jezus powiedział do tłumów:
«Podobne jest królestwo niebieskie do sieci, zarzuconej w morze i zagarniającej ryby wszelkiego rodzaju. Gdy się napełniła, wyciągnęli ją na brzeg i usiadłszy, dobre zebrali w naczynia, a złe odrzucili. Tak będzie przy końcu świata: wyjdą aniołowie, wyłączą złych spośród sprawiedliwych i wrzucą ich w piec rozpalony; tam będzie płacz i zgrzytanie zębów.

Zrozumieliście to wszystko?» Odpowiedzieli Mu: «Tak».

A On rzekł do nich: «Dlatego każdy uczony w Piśmie, który stał się uczniem królestwa niebieskiego, podobny jest do ojca rodziny, który ze swego skarbca wydobywa rzeczy nowe i stare».

Gdy Jezus dokończył tych przypowieści, oddalił się stamtąd.

Oto słowo Pańskie.

Medytacja nad Słowem
Przypowieść o sieci zamyka trzecią spośród pięciu wielkich mów Jezusa (na wzór pięciu ksiąg Mojżesza), z których zbudowana jest zasadnicza część Ewangelii według św. Mateusza. Nosi ona nazwę „Mowy w Przypowieściach”. Jej celem jest ukazanie duchowego wymiaru Kościoła i Królestwa.

Etap Kościoła obejmuje zarówno ludzi dobrych, jak i złych, niczym owe ryby nadające się i nie nadające się z punktu widzenia Prawa Mojżeszowego do spożycia, które ponownie wyrzucano do jeziora.

Etap Królestwa z kolei zaczyna się od momentu „końca tego świata”, kiedy to ludzie źli zostaną usunięci spośród sprawiedliwych. We wszystkich przypowieściach pojawia się ten motyw wyłączenia złych spośród sprawiedliwych, poddania ich osądowi i karze ognia.

Zakończeniem „Mowy w Przypowieściach” jest pochwała „uczonego w Piśmie”, który stając się „uczniem Jezusa”, dobywa ze skarbca swej wiedzy zarówno rzeczy stare, jak i nowe, ukazując tym samym pełne spektrum historii zbawienia.

Powtarzający się w nauczaniu Jezusa motyw wyłączenia i kary skłania do zastanowienia się nad moją obecnością we wspólnocie Kościoła: czy jest to obecność „z metryki” czy też rzeczywiście „z ducha”?

ks. Wojciech Michniewic

adsenior

02 sierpnia 2024

Piątek
Piątek XVII tydzień zwykły

Aklamacja (1 P 1, 25)
Słowo Pana trwa na wieki. Właśnie to słowo ogłoszono wam jako Dobrą Nowinę.

(Mt 13, 54-5 Cool

Jezus, przyszedłszy do swego miasta rodzinnego, nauczał ich w synagodze, tak że byli zdumieni i pytali: "Skąd u Niego ta mądrość i cuda? Czyż nie jest On synem cieśli? Czy Jego Matce nie jest na imię Mariam, a Jego braciom Jakub, Józef, Szymon i Juda? Także Jego siostry czy nie żyją wszystkie u nas? Skądże więc u Niego to wszystko?" I powątpiewali o Nim. A Jezus rzekł do nich: "Tylko w swojej ojczyźnie i w swoim domu może być prorok lekceważony". I niewiele zdziałał tam cudów z powodu ich niedowiarstwa.

Syn Boży przyszedł do swojej własności, ale swoi Go nie przyjęli... On został przeznaczony na znak, któremu sprzeciwiać się będą. Chrystus ukrzyżowany jest zgorszeniem dla Żydów, a głupstwem dla pogan. Świat znienawidził Go bez powodu i prześladował aż do śmierci krzyżowej. Świat nienawidzi Jego uczniów i prześladuje na wszelki sposób, często aż do męczeńskiej śmierci. Cały świat leży w mocy złego ducha.
Marek Ristau

adsenior

Sobota, 3 sierpnia 2024
17 tygodnia zwykłego

Mt 5, 10

Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.

Błogosławieni, którzy cierpią prześladowanie dla sprawiedliwości,
albowiem do nich należy królestwo niebieskie.

Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.

EWANGELIA

Mt 14, 1-12

Śmierć Jana Chrzciciela

Słowa Ewangelii według Świętego Mateusza

W owym czasie doszła do uszu tetrarchy Heroda wieść o Jezusie. I rzekł do swych dworzan: «To Jan Chrzciciel. On powstał z martwych i dlatego moce cudotwórcze w nim działają».

Herod bowiem kazał pochwycić Jana i związanego wtrącić do więzienia, z powodu Herodiady, żony brata jego, Filipa. Jan bowiem upominał go: «Nie wolno ci jej trzymać». Chętnie też byłby go zgładził, bał się jednak ludu, ponieważ miano go za proroka.

Otóż, kiedy obchodzono urodziny Heroda, tańczyła wobec gości córka Herodiady i spodobała się Herodowi. Zatem pod przysięgą obiecał jej dać wszystko, o cokolwiek poprosi. A ona przedtem już podmówiona przez swą matkę powiedziała: «Daj mi tu na misie głowę Jana Chrzciciela!» Zasmucił się król. Lecz przez wzgląd na przysięgę i na współbiesiadników kazał jej dać. Posławszy więc kata, kazał ściąć Jana w więzieniu. Przyniesiono głowę jego na misie i dano dziewczynie, a ona zaniosła ją swojej matce.

Uczniowie zaś Jana przyszli, zabrali jego ciało i pogrzebali je; potem poszli i donieśli o tym Jezusowi.

Oto słowo Pańskie.

Medytacja nad Słowem
Różne opinie krążyły w ówczesnym środowisku palestyńskim o Jezusie. Jedni traktowali Go jako jednego spośród wielkich proroków, na wzór tych starożytnych z historii Izraela. Inni mówili wprost, iż jest to Eliasz, „prorok jak ogień”, o którym powiadano, że jest zachowany przez Boga na czasy ostateczne. Jeszcze inni, jak Herod Antypas, syn Heroda Wielkiego, widzieli w nim zmartwychwstałego Jana Chrzciciela.

Herod bowiem nakazał wcześniej uwięzić i zabić Jana Chrzciciela, ponieważ ten krytykował jego związek z Herodiadą, legalną żoną jego brata, Filipa: „nie wolno ci jej trzymać!” Można więc powiedzieć, że Jan Chrzciciel zginął jako męczennik w obronie wierności i nierozerwalności związku małżeńskiego.

Mógłby być zatem patronem wszystkich małżeństw chrześcijańskich: i tych wiernych sobie i Chrystusowi poprzez mijające lata, i tych, które dane sobie wzajemnie słowo wierności – dane w obliczu Chrystusa – zlekceważyli i podeptali.

Św. Janie Chrzcicielu, tobie polecamy wszystkie małżeństwa i rodziny chrześcijańskie.

ks. Wojciech Michniewicz

adsenior

04 sierpnia 2024

Niedziela
Niedziela XVIII zwykła

Aklamacja (Mt 4, 4b)
Nie samym chlebem żyje człowiek, lecz każdym słowem, które pochodzi z ust Bożych.

(J 6, 24-35)
Kiedy ludzie z tłumu zauważyli, że na brzegu jeziora nie ma Jezusa ani Jego uczniów, wsiedli do łodzi, dotarli do Kafarnaum i tam szukali Jezusa. Gdy zaś odnaleźli Go na przeciwległym brzegu, rzekli do Niego: "Rabbi, kiedy tu przybyłeś?" W odpowiedzi rzekł im Jezus: "Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Szukacie Mnie nie dlatego, że widzieliście znaki, ale dlatego, że jedliście chleb do syta. Zabiegajcie nie o ten pokarm, który niszczeje, ale o ten, który trwa na życie wieczne, a który da wam Syn Człowieczy; Jego to bowiem pieczęcią swą naznaczył Bóg Ojciec". Oni zaś rzekli do Niego: "Cóż mamy czynić, abyśmy wykonywali dzieła Boga?" Jezus, odpowiadając, rzekł do nich: "Na tym polega dzieło Boga, abyście wierzyli w Tego, którego On posłał". Rzekli do Niego: "Jaki więc Ty uczynisz znak, abyśmy go zobaczyli i Tobie uwierzyli? Cóż zdziałasz? Ojcowie nasi jedli mannę na pustyni, jak napisano: „Dał im do jedzenia chleb z nieba”". Rzekł do nich Jezus: "Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Nie Mojżesz dał wam chleb z nieba, ale dopiero Ojciec mój daje wam prawdziwy chleb z nieba. Albowiem chlebem Bożym jest Ten, który z nieba zstępuje i życie daje światu". Rzekli więc do Niego: "Panie, dawaj nam zawsze ten chleb!" Odpowiedział im Jezus: "Ja jestem chlebem życia. Kto do Mnie przychodzi, nie będzie łaknął; a kto we Mnie wierzy, nigdy pragnąć nie będzie".

W Chrystusie mamy wszystko i niczego nam nie brakuje. W Nim jesteśmy dziedzicami Boga i wszystko jest nasze - my zaś Chrystusa. On zstąpił z nieba, aby dać nam życie, które jest w Ojcu. Kto wierzy w Chrystusa, ma w sobie życie wieczne, a jest to życie Ojca i Syna. W Chrystusie narodziliśmy się na nowo z Ducha i porzuciliśmy dawnego człowieka, aby przyodziać się w nowego człowieka, posiadającego nową naturę pochodzącą od Boga.
Marek Ristau

adsenior

Poniedziałek, 5 sierpnia 2024
18 tygodnia zwykłego

Mt 4, 4b

Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.

Nie samym chlebem żyje człowiek,
lecz każdym słowem, które pochodzi z ust Bożych.

Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.

EWANGELIA

Mt 14, 13-21

Cudowne rozmnożenie chleba

Słowa Ewangelii według Świętego Mateusza

Gdy Jezus usłyszał o śmierci Jana Chrzciciela, oddalił się stamtąd łodzią na pustkowie, osobno. Lecz tłumy zwiedziały się o tym i z miast poszły za Nim pieszo. Gdy wysiadł, ujrzał wielki tłum. Zlitował się nad nimi i uzdrowił ich chorych.

A gdy nastał wieczór, przystąpili do Niego uczniowie i rzekli: «Miejsce to jest pustkowiem i pora już późna. Każ więc rozejść się tłumom: niech idą do wsi i zakupią sobie żywności».

Lecz Jezus im odpowiedział: «Nie potrzebują odchodzić;wy dajcie im jeść!»
Odpowiedzieli Mu: «Nie mamy tu nic prócz pięciu chlebów i dwóch ryb».
On rzekł: «Przynieście Mi je tutaj».

Kazał tłumom usiąść na trawie, następnie wziąwszy pięć chlebów i dwie ryby, spojrzał w niebo, odmówił błogosławieństwo i połamawszy chleby, dał je uczniom, uczniowie zaś tłumom. Jedli wszyscy do syta, a z tego, co pozostało, zebrano dwanaście pełnych koszy ułomków. Tych zaś, którzy jedli, było około pięciu tysięcy mężczyzn, nie licząc kobiet i dzieci.

Oto słowo Pańskie.

Medytacja nad Słowem
Mateusz dwukrotnie opisuje cud rozmnożenia chleba i ryb na pustkowiu. Ten pierwszy opis, dzisiejszy, ma charakter bardziej „judeochrześcijański”: mówi – jak się wydaje – o „zachodnim brzegu” jeziora (czyli od strony Palestyny) i wspomina o pięciu chlebach i pięciu tysiącach nakarmionych (cyfra „pięć” jest symboliczna dla tradycji Narodu Wybranego choćby poprzez nawiązanie do Pięcioksięgu Mojżesza). Mówi też o dwunastu koszach ułomków w nawiązaniu do dwunastu pokoleń Izraela i dwunastu Apostołów. Także grecki termin „kosz” (kofinos) wskazuje na typowy dla Żydów rodzaj kosza, co nie omieszkał wyśmiać rzymski satyryk Juvenalis w swoich utworach literackich.

Drugi opis rozmnożenia wykazuje elementy tradycji „etnochrześcijańskiej”: przywołuje wschodni brzeg jeziora (czyli „pogański”), siedem chlebów i siedem koszów ułomków (na wzór siedmiu narodów dawnego pogańskiego Kanaanu i siedmiu diakonów wysłanych do głoszenia Ewangelii w środowisku greckim). Nadto mówi o czterech tysiącach nakarmionych, co może być nawiązaniem do symboliki „czwórki” jako czterech stron świata. Również termin „kosz”, który pojawia się w tym kontekście, jest typowym dla kultury hellenistycznej dużym koszem greckim (spyris).

Oba opisy rozmnożenia chleba nawiązują zarówno do starotestamentowych relacji o cudownym rozmnożeniu pokarmu (manna na pustyni, Elizeusz), jak i do nowotestamentowej zapowiedzi „prawdziwego chleba”, czyli Eucharystii.

Pięknie jest usłyszeć z opisu dzisiejszej Ewangelii, że Jezus doświadcza takich samych ludzkich uczuć, jak każdy z nas; że nie jest tylko „wzorem do naśladowania”, odległym i niepodlegającym zmianom Bogiem o stoickim spokoju; że po prostu jest taki naturalny, taki normalny. Słyszymy bowiem, że ogarnęło Go współczucie i litość na widok tłumów, które wędrowały za Nim. Uzdrowił chorych i nakarmił głodnych.

Prawdziwa troska o człowieka obejmuje podejście całościowe, holistyczne: jest to troska zarówno o jego duszę, jak i ciało. Czy moja troska o siebie i moich bliskich też ma takie znamiona?

ks. Wojciech Michniewicz

adsenior

06 sierpnia 2024

Wtorek
Święto Przemienienia Pańskiego

Aklamacja (Mt 17, 5c)
To jest mój Syn umiłowany, w którym mam upodobanie, Jego słuchajcie.

(Mk 9, 2-10)
Jezus wziął z sobą Piotra, Jakuba i Jana i zaprowadził ich samych osobno na górę wysoką. Tam przemienił się wobec nich. Jego odzienie stało się lśniąco białe tak, jak żaden wytwórca sukna na ziemi wybielić nie zdoła. I ukazał się im Eliasz z Mojżeszem, którzy rozmawiali z Jezusem. Wtedy Piotr rzekł do Jezusa: "Rabbi, dobrze, że tu jesteśmy; postawimy trzy namioty: jeden dla Ciebie, jeden dla Mojżesza i jeden dla Eliasza". Nie wiedział bowiem, co należy mówić, tak byli przestraszeni. I zjawił się obłok, osłaniający ich, a z obłoku odezwał się głos: "To jest mój Syn umiłowany, Jego słuchajcie". I zaraz potem, gdy się rozejrzeli, nikogo już nie widzieli przy sobie, tylko samego Jezusa. A gdy schodzili z góry, przykazał im, aby nikomu nie rozpowiadali o tym, co widzieli, zanim Syn Człowieczy nie powstanie z martwych. Zachowali to polecenie, rozprawiając tylko między sobą, co znaczy powstać z martwych.

Jezus jest Królem królów i Panem panów, Jego panowanie jest wiecznotrwałe, a Jego Królestwo niezniszczalne i wieczyste. Przez powstanie z martwych okazał się pełnym mocy Synem Bożym. On jest umiłowanym, Jednorodzonym Synem Boga Żywego. W Jezusie mieszka pełnia Bóstwa i Boskości. Duch Boży objawia Jezusa wszystkim ludziom jako Pana i Zbawiciela. Kto wierzy w Niego, nie umrze na wieki, ale kto nie chce Go słuchać, zginie w ogniu nieugaszonym...
Marek Ristau

adsenior

Środa, 7 sierpnia 2024
18 tygodnia zwykłego

Por. Łk 7, 16

Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.

Wielki prorok powstał między nami
i Bóg nawiedził lud swój.

Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.

EWANGELIA

Mt 15, 21-28

Wiara niewiasty kananejskiej

Słowa Ewangelii według Świętego Mateusza

Jezus podążył w okolice Tyru i Sydonu. A oto kobieta kananejska, wyszedłszy z tamtych stron, wołała: «Ulituj się nade mną, Panie, Synu Dawida! Moja córka jest ciężko nękana przez złego ducha». Lecz On nie odezwał się do niej ani słowem.

Na to podeszli Jego uczniowie i prosili Go: «Odpraw ją, bo krzyczy za nami».
Lecz On odpowiedział: «Jestem posłany tylko do owiec, które poginęły z domu Izraela».
A ona przyszła, padła Mu do nóg i prosiła: «Panie, dopomóż mi».
On jednak odparł: «Niedobrze jest zabierać chleb dzieciom, a rzucać szczeniętom».
A ona odrzekła: «Tak, Panie, lecz i szczenięta jedzą okruchy, które spadają ze stołu ich panów».

Wtedy Jezus jej odpowiedział: «O niewiasto, wielka jest twoja wiara; niech ci się stanie, jak pragniesz!» Od tej chwili jej córka była zdrowa.

Oto słowo Pańskie.

Medytacja nad Słowem
Piękna scena ewangeliczna ukazująca głęboką wiarę poganki i jej wielką miłość do swego dziecka, gotową znieść z pokorą przykre zapewne słowa usłyszane z ust Jezusa. Jezus jej jednak nie odpycha, lecz – że tak powiem – „testuje” jej wiarę i ufność.

Najpierw zwraca się do niej słowami typowymi dla mentalności przeciętnego Żyda tamtej epoki: to my jesteśmy „dziećmi” Boga i dzięki temu mamy prawo do wszelkich Jego darów, natomiast poganie są „psami”, które nie są warte ani Boskiej, ani ludzkiej uwagi.

Te szorstkie słowa nie zniechęciły jednak kobiety, która – z miłości do swego dziecka – przyjęła je w uniżeniu serca i nadal prosiła, by „szczenięta” mogły się nasycić choćby okruszynami spadającymi ze stołu dzieci.

I jak tu odmówić takiej prośbie kochającej matki? Nawet dziś Bóg nie jest w stanie tego uczynić.

ks. Wojciech Michniewicz

adsenior

08 sierpnia 2024

Czwartek
Czwartek XVIII tydzień zwykły

Aklamacja (Mt 16, 1 Cool

Ty jesteś Piotr, czyli Opoka, i na tej opoce zbuduję mój Kościół, a bramy piekielne go nie przemogą.

(Mt 16, 13-23)
Gdy Jezus przyszedł w okolice Cezarei Filipowej, pytał swych uczniów: "Za kogo ludzie uważają Syna Człowieczego?" A oni odpowiedzieli: "Jedni za Jana Chrzciciela, inni za Eliasza, jeszcze inni za Jeremiasza albo za jednego z proroków". Jezus zapytał ich: "A wy za kogo Mnie uważacie?" Odpowiedział Szymon Piotr: "Ty jesteś Mesjasz, Syn Boga żywego". Na to Jezus mu rzekł: "Błogosławiony jesteś, Szymonie, synu Jony. Albowiem nie objawiły ci tego ciało i krew, lecz Ojciec mój, który jest w niebie. Otóż i Ja tobie powiadam: Ty jesteś Piotr, czyli Opoka, i na tej opoce zbuduję Kościół mój, a bramy piekielne go nie przemogą. I tobie dam klucze królestwa niebieskiego; cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane w niebie, a co rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane w niebie". Wtedy surowo zabronił uczniom, aby nikomu nie mówili, że On jest Mesjaszem. Odtąd zaczął Jezus Chrystus wskazywać swoim uczniom na to, że musi udać się do Jerozolimy i wiele wycierpieć od starszych i arcykapłanów oraz uczonych w Piśmie; że będzie zabity i trzeciego dnia zmartwychwstanie. A Piotr wziął Go na bok i począł robić Mu wyrzuty: "Panie, niech Cię Bóg broni! Nie przyjdzie to nigdy na Ciebie". Lecz On odwrócił się i rzekł do Piotra: "Zejdź Mi z oczu, szatanie! Jesteś Mi zawadą, bo nie myślisz po Bożemu, lecz po ludzku".

Każdy, kto wierzy, że Jezus z Nazaretu jest Mesjaszem, Synem Boga Żywego, z Boga się narodził i zna Boga ku zbawieniu wiecznemu. Nikt z ludzi jednak nie może przyjść do Jezusa i zobaczyć w Nim Mesjasza Bożego, jeśli nie jest mu to dane od Ojca. Nikt nie może przyjść do Jezusa, jeżeli go nie pociągnie Ojciec niebieski, który posłał Syna swego, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne. Narodzić się na nowo, z wysoka, mocą Ducha Bożego, możemy tylko wtedy, gdy Ojciec objawi nam Syna swego, ukrzyżowanego i zmartwychwstałego Pana naszego i Zbawiciela, Jezusa Chrystusa.
Marek Ristau

adsenior

Piątek, 9 sierpnia 2024
ŚWIĘTO ŚW. TERESY BENEDYKTY OD KRZYŻA, DZIEWICY I MĘCZENNICY, PATRONKI EUROPY

Alleluja, alleluja, alleluja

Przyjdź, oblubienico Chrystusa, przyjmij wieniec,
który Pan przygotował dla ciebie na wieki.

Alleluja, alleluja, alleluja

EWANGELIA
Mt 25, 1-13

Przypowieść o dziesięciu pannach

Słowa Ewangelii według świętego Mateusza

Jezus opowiedział swoim uczniom tę przypowieść: "Podobne jest królestwo niebieskie do dziesięciu panien, które wzięły swoje lampy i wyszły na spotkanie oblubieńca. Pięć z nich było nierozsądnych, a pięć roztropnych. Nierozsądne wzięły lampy, ale nie wzięły ze sobą oliwy. Roztropne zaś razem z lampami zabrały również oliwę w naczyniach. Gdy się oblubieniec opóźniał, zmorzone snem wszystkie zasnęły.

Lecz o północy rozległo się wołanie: «Oblubieniec idzie, wyjdźcie mu na spotkanie!» Wtedy powstały wszystkie owe panny i opatrzyły swe lampy. A nierozsądne rzekły do roztropnych: «Użyczcie nam swej oliwy, bo nasze lampy gasną». Odpowiedziały roztropne: «Mogłoby i nam, i wam nie wystarczyć. Idźcie raczej do sprzedających i kupcie sobie». Gdy one szły kupić, nadszedł oblubieniec: te, które były gotowe, weszły z nim na ucztę weselną i drzwi zamknięto. W końcu nadchodzą i pozostałe panny, prosząc: «Panie, panie, otwórz nam». Lecz on odpowiedział: «Zaprawdę powiadam wam, nie znam was».

Czuwajcie więc, bo nie znacie dnia ani godziny".

Oto słowo Pańskie.

Medytacja nad Słowem
Przypowieść o dziesięciu dziewicach (gr. parthenoi) to obraz zróżnicowania Królestwa niebieskiego w jego fazie jeszcze widzialnej, czyli jako Kościół.

Pięć dziewic jest nazwanych „roztropnymi” (gr. fronimoi), gdyż swoje życie chrześcijańskie spędzają w taki sposób, aby zawsze być przygotowanymi na spotkanie z przychodzącym Panem. Można powiedzieć, że żyją w stanie łaski uświęcającej, czyli tak, by w każdej chwili móc przyjąć Jezusa w Komunii świętej, wejść z Nim do sali balowej Królestwa.

Pozostałe panny są nazwane „głupimi” (gr. mōrai), gdyż nie przywiązują wystarczającej troski do swego zbawienia i w chwili nadejścia Oblubieńca okażą się być nieprzygotowane. Będą na tyle „głupie”, że za radą „roztropnych” (które w tym kontekście można też nazwać „przebiegłymi”) pójdą „o północy” (!) do miasta, by zakupić brakującej im oliwy do lamp, choć wiadomo, że o takiej porze nie znajdą żadnego sprzedawcy. Ale, niestety, przekonają się o tym dopiero na miejscu. Gdy wrócą, będzie już „po balu”.

W taki to sposób ujawnia się „głupota” jednych, czyli brak troski o sprawy Boże w swoim życiu, i jej konsekwencje, oraz „roztropność i przebiegłość” drugich, czyli takie kształtowanie swego życia chrześcijańskiego, aby nigdy nie stracić w nim „kontaktu wzrokowego” z Jezusem.

A jaką „panną” ja jestem?

ks. Wojciech Michniewicz

adsenior

10 sierpnia 2024

Sobota
Święto św. Wawrzyńca, diakona i męczennika

Aklamacja (J 12, 26)
Kto by chciał Mi służyć, niech idzie za Mną, a gdzie Ja jestem, tam będzie i mój sługa.

(J 12, 24-26)
Jezus powiedział do swoich uczniów: "Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Jeżeli ziarno pszenicy wpadłszy w ziemię nie obumrze, zostanie tylko samo, ale jeżeli obumrze, przynosi plon obfity. Ten, kto miłuje swoje życie, traci je, a kto nienawidzi swego życia na tym świecie, zachowa je na życie wieczne. A kto by chciał Mi służyć, niech idzie za Mną, a gdzie Ja jestem, tam będzie i mój sługa. A jeśli ktoś Mi służy, uczci go mój Ojciec".

Bóg jest miłością i nie ustaje w czynieniu nam wszelkiego dobra. Bóg jest Dobry i daje nam wszystko, czego potrzebujemy do życia i zbawienia wiecznego. On nawet własnego Syna nie oszczędził, ale Go za nas wszystkich wydał, abyśmy nie zginęli, ale zostali uratowani na wieki. Nasz Ojciec z nieba, daje Ducha Świętego wszystkim, którzy Go poproszą. Jeśli dajemy, będzie nam dane. Jeśli umieramy dla innych, żyć będziemy razem z Chrystusem, który umarł za nas, gdyśmy byli jeszcze grzesznikami. Dzięki miłości Bożej, którą Duch Święty rozlał w naszych sercach, możemy kochać wszystkich, braci i wrogów, bowiem Bóg pragnie, aby wszyscy się nawrócili i żyli.
Marek Ristau

adsenior

Niedziela, 11 sierpnia 2024
19 NIEDZIELA ZWYKŁA

J 6, 51ab

Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.

Ja jestem chlebem żywym, który zstąpił z nieba.
Jeśli ktoś spożywa ten chleb, będzie żył na wieki.

Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.

EWANGELIA

J 6, 41-51

Chleb żywy, który zstąpił z nieba

Słowa Ewangelii według Świętego Jana

Żydzi szemrali przeciwko Jezusowi, dlatego że powiedział: «Ja jestem chlebem, który z nieba zstąpił». I mówili: «Czyż to nie jest Jezus, syn Józefa, którego ojca i matkę my znamy? Jakżeż może On teraz mówić: Z nieba zstąpiłem».

Jezus rzekł im w odpowiedzi: «Nie szemrajcie między sobą! Nikt nie może przyjść do Mnie, jeżeli go nie pociągnie Ojciec, który Mnie posłał; Ja zaś wskrzeszę go w dniu ostatecznym. Napisane jest u Proroków: „Oni wszyscy będą uczniami Boga”. Każdy, kto od Ojca usłyszał i przyjął naukę, przyjdzie do Mnie. Nie znaczy to, aby ktokolwiek widział Ojca; jedynie Ten, który jest od Boga, widział Ojca. Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Kto we Mnie wierzy, ma życie wieczne.

Ja jestem chlebem życia. Ojcowie wasi jedli mannę na pustyni i pomarli. To jest chleb, który z nieba zstępuje: Kto go je, nie umrze. Ja jestem chlebem żywym, który zstąpił z nieba. Jeśli ktoś spożywa ten chleb, będzie żył na wieki. Chlebem, który Ja dam, jest moje Ciało, wydane za życie świata».

Oto słowo Pańskie.

Medytacja nad Słowem
Wsłuchujemy się w kolejny fragment rozmowy Jezusa ze swymi współrodakami, prowadzonej w synagodze w Kafarnaum. Ponieważ jej zasadnicza treść oscyluje wokół tematu „chleba życia”, dlatego nazwano ją „mową eucharystyczną”.

Żydzi szemrzą przeciw Jezusowi, ponieważ powiedział, że „zstąpił z nieba”, a oni przecież doskonale znają całą Jego rodzinę mieszkającą w Nazarecie!

Brakuje im wiary w Jego posłannictwo i nadprzyrodzone pochodzenie, ale – jak się okazuje – „nikt nie może przyjść” do Jezusa, „jeżeli go nie pociągnie Ojciec”. Czy są zatem usprawiedliwieni w swej niewierze, bo Bóg Ojciec „nie pociągnął” ich w stronę swego Syna? Okazuje się, że nie: Bóg pociąga wszystkich, lecz Jego słowa trzeba jeszcze „przyjąć” otwartym sercem. A to już zależy od wolnej woli i decyzji człowieka.

Trzeba zatem uwierzyć w Jezusa i Jezusowi. Uwierzyć, że jest prawdziwym „chlebem życia”, czyli pokarmem dającym boskie, wieczne życie każdemu, kto go z wiarą spożywa. A jest nim Jego Ciało dane w zamian za życie świata.

Czy naprawdę w to wierzę, przystępując do Komunii świętej?

ks. Wojciech Michniewicz

adsenior

12 sierpnia 2024

Poniedziałek
Poniedziałek XIX tydzień zwykły

Aklamacja (2 Tes 2, 14)
Bóg wezwał nas przez Ewangelię, abyśmy dostąpili chwały Pana naszego, Jezusa Chrystusa.

(Mt 17, 22-27)
Gdy Jezus przebywał w Galilei z uczniami, rzekł do nich: "Syn Człowieczy będzie wydany w ręce ludzi. Oni zabiją Go, ale trzeciego dnia zmartwychwstanie". I bardzo się zasmucili. Gdy przyszli do Kafarnaum, przystąpili do Piotra poborcy didrachmy z zapytaniem: "Wasz Nauczyciel nie płaci didrachmy?" Odpowiedział: "Tak". Gdy wszedł do domu, Jezus uprzedził go, mówiąc: "Szymonie, jak ci się zdaje: Od kogo królowie ziemscy pobierają daniny lub podatki? Od synów swoich czy od obcych?" Gdy Piotr powiedział: "Od obcych", Jezus mu rzekł: "A zatem synowie są wolni. Żebyśmy jednak nie dali im powodu do zgorszenia, idź nad jezioro i zarzuć wędkę. Weź pierwszą złowioną rybę, a gdy otworzysz jej pyszczek, znajdziesz statera. Weź go i daj im za Mnie i za siebie".

Życie Jezusa przebiegało pośród znaków i cudów i wszelkich przejawów nadprzyrodzonej mocy Bożej. Wszystko było Jemu poddane i posłuszne. Jego modlitwa była zawsze wysłuchana, Jego słowo każdorazowo było skuteczne. Bóg cały czas działa i Jezus działał, wiedziony Duchem Bożym. Życie w Chrystusie to życie na poziomie nadnaturalnym i niebiańskim. Jest to życie w Duchu Świętym, gdzie Królestwo Boże objawia się w mocy, która zawsze działa zgodnie z wolą Ojca - jako w niebie, tak i na ziemi.
Marek Ristau

adsenior

Wtorek, 13 sierpnia 2024
19 tygodnia zwykłego

Mt 11, 29ab

Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.

Weźcie na siebie moje jarzmo i uczcie się ode Mnie,
bo jestem cichy i pokornego serca.

Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.

EWANGELIA
Mt 18, 1-5. 10. 12-14

Godność dzieci.

Przypowieść o zabłąkanej owcy

Słowa Ewangelii według Świętego Mateusza

Uczniowie przystąpili do Jezusa, pytając: «Kto właściwie jest największy w królestwie niebieskim?»

On przywołał dziecko, postawił je przed nimi i rzekł: «Zaprawdę, powiadam wam: Jeśli się nie odmienicie i nie staniecie jak dzieci, nie wejdziecie do królestwa niebieskiego. Kto się więc uniży jak to dziecko, ten jest największy w królestwie niebieskim. A kto by jedno takie dziecko przyjął w imię moje, Mnie przyjmuje. Baczcie, żebyście nie gardzili żadnym z tych małych; albowiem powiadam wam: Aniołowie ich w niebie wpatrują się zawsze w oblicze Ojca mojego, który jest w niebie.

Jak wam się zdaje? Jeśli ktoś posiada sto owiec i zabłąka się jedna z nich, to czy nie zostawi dziewięćdziesięciu dziewięciu na górach i nie pójdzie szukać tej, która się błąka? A jeśli mu się uda ją odnaleźć, zaprawdę, powiadam wam: cieszy się nią bardziej niż dziewięćdziesięciu dziewięciu tymi, które się nie zabłąkały. Tak też nie jest wolą Ojca waszego, który jest w niebie, żeby zginęło nawet jedno z tych małych».

Oto słowo Pańskie.

Medytacja nad Słowem
Pytanie, które zawsze intrygowało i intryguje ludzi: kto jest najważniejszy w danej społeczności, kto ma władzę, kogo należy się bać lub szanować; z kim nie należy zadzierać.

A jak to będzie w niebie? Tak samo, jak i na ziemi? I tutaj zaskoczenie: Jezus zwracając się do swoich uczniów i do nas współcześnie mówi, że jeśli nie staniecie się jako dzieci, nie wejdziecie w ogóle do Królestwa Niebieskiego.

Co to znaczy: stać się jak dziecko? Z kontekstu wynika, że chodzi o postawę uniżenia oraz pokory, czyli prawdy o sobie samym, które charakteryzują dziecko. Stać się jak dziecko, tzn. nie mieć przesadnego mniemania o sobie, trwać w prawdzie i szczerości, nie nadymać się pychą; być autentycznym, prostolinijnym, transparentnym.

Oznacza to także postawę zaufania wobec Boga, który jest naszym Ojcem, a my wszyscy w relacji do Niego jesteśmy Jego dziećmi. A zatem chodzi o taką ufność, jaką ma małe dziecko trzymające się w czasie spaceru dłoni swego taty, z głębokim przekonaniem, że przecież tata zna drogę i na pewno nie pobłądzi, że przy tacie jest przecież najbezpieczniej.

Dzisiejsza Ewangelia to też przestroga przed lekceważeniem, czy wręcz pogardą wobec dzieci i osób o „dziecięcej” duchowości. Ich aniołowie stróżowie mają bowiem nieustannie „gorącą linię” z Bogiem Ojcem… A wolą Bożą nie jest, aby „zginęło choćby jedno z tych małych”.

A jaka jest moja postawa wobec dziecka? Także tego dorosłego „Bożego dziecka”?

ks. Wojciech Michniewicz